Şimdi Aşk Zamanı... Şiiri - Barış Aluk

Uyandığında yorgun adam; bakıp gecenin karanlığına doğru, hatırlamaya çalıştı bu duvar dibinde ne zamandır baygın yattığını. Şimdi ne yapacağını ya da saatin kaç olduğunu...

Nedir zaman denen kelepçe
ve her zaman bilir mi hiç uyumayan
yaşamın tüm gerçeklerini?
Ben aşka yumdum gözlerimi...

Yürüdü nereye gittiğini bilmeden. Bir süre sonra önce bir cadde ve cadenin ilerisinde bir otobüs durağı buldu. Kimseler yoktu etrafta ya da o öyle sanıyordu. Durak tabelasında gitmek isteyebileceği yöne giden bir otobüsün adını aradı ve sonunda sevinçle 'işte' dedi. 'Gelmesini beklemeliyim burada'...

Her solukta içine dolan ayaz
Buzula dönüyordu içinde biraz.

Adam bilmeden kaçırdığını son otobüsü beklemeye başladı, gecenin karanlığını delen durak aydınlatmasının ölgün ve sarı ışığı altında. Bekledi; bekledi ve ayaklarında güç kalmayınca anladı ki, umutsuzluk çoktan takmıştı yakasına gülsüz dikeni...

Geriye yürüdüm tüm yanlış sapakları
toplayarak her yol ayrımında
geçmiş hatalarımda yitirdiklerimi
dur burada yolcu, topla kendini...

Ve bir anda caddenin kör köşesinden, yararcasına gecenin ağır karanlığını, yaklaşan ışığı gördü. Beklemiyordu bu geleni ama hissetti içinde çakan kıvılcımı. Baktı önce önünde duran arabanın penceresinden kendine bakan büyülü gözlere...

- 'Ben aşka gidiyorum, götürebilirim eğer istersen' dediğinde ölebilirdi sevincinden.

İşte o an anladı ki; kalbinde çakan kıvılcım alev alacaktı birazdan. Aşk önünde duruyordu. Soyunup tüm geçmiş zaman acılarını üzerinden, oturdu yanına en çıplak bedeniyle.

- 'Tamam' dedi.
- 'Hazırım, soyunduklarım kalsın geçmişimin bu durağında.'

İşte o kız;
yoldaş olmuştu yoluna, can olmuştu, cankız olmuştu canına. Ve ikisinin dilinden aynı anda döküldü sözcükler:

- 'Şimdi aşk zamanı... Öp beni...'

Daha çok yol var ileriye yürünecek...

(24.03.2006) Beyoğlu