Şimdi Şiiri - Yılmaz Nazlı

Seni dost bilmiştim, değer vermiştim,
Dostu düşmanımı, tanıdım şimdi.
Kardeşim gibiydin, öyle sevmiştim,
Yanılmışım meğer anladım şimdi.

Yedi kat yabancı, yapmazdı bunu
Bir kalemde çizdin, sen doğru yolu,
Yaptığın yanlışlar, getirdi sonu,
Yaptığın temeller, göçüyor şimdi.

Senin olmayanı, hisse sayarken,
Çaldığın hisseyi, tapu yaparken,
Eşine dostuna, kuyu kazarken,
Kazdığın kuyuya, savruldun şimdi.

Haklının varlığı, haksıza batar,
Meydanı boş bulan, naralar atar,
Sahnelere en son, dansözler çıkar,
Seyrine âlemi, toplarsın şimdi.

İyimser pozuna, bürünme sakın,
Arkanda neler var, dönde bir bakın,
Ahvalini gören, bir ibret alsın,
Seni tanımayan, tanısın şimdi.

Her gün başkasın, havaya girme,
Olmayan gururu, önüme serme,
Kargaya inanma, her yerde bitme,
Eşinde dostunda, uyandı şimdi.

Kılavuzun karga, eğitsin seni,
Yüzü ne de taksın, yılan maskeni,
Akıllara zarar, bant’la çeneni,
Taktığın maskeyi, düşürdün şimdi.

Yenilip yıkılma, sen bu öfkene,
Zarar ziyan verme, yeter çevrene,
Masumiyet pozu, veren yüzüne,
Bir ayna bulurda, bakarsın şimdi.

Herkesin darası, kendine değer,
Değeri olmayan, çöplüğe gider,
Yaktığın ateşler, zamanla söner,
Kararmış yüreğin, küflenmiş şimdi.

Kendini kaybeden, sarhoş deliye,
Susmakla yetindim, çifte yüzlüye,
Nasihat hiç olur, gözü küllüye,
Haydi, çöplüklerde, pinekle şimdi.

Yılmaz’ım bu devran, zamanla döner,
Şeytanla yatanın, çatısı çöker,
Kumarı kâr bilen, bir gün de biter,
Aklını başına, toplarsın şimdi.

YILMAZ NAZLI 05.05.2014