Şimdi! Şiiri - Zakir Atasever

Bu gördüğüm, Ol tecellî’î hîlkât
Kesretle köprüler atılmış şimdi,
Her nefs için kaçınılmaz hakîkât
En sonunda ölüm, tadılmış şimdi.

Bu manzara benim yüreğim dağlar
Oturup âh eder zâr ile ağlar
Kendini bilmeyen nice dîmâğlar
O meçhul kervanâ, katılmış şimdi.

Mağrûr olma Dünyada ey cism’î fânî!
Nerede hayatın nerede şimdi
Bir kapıdan geldi birinden gitti
Değersiz mal gibi, satılmış şimdi.

İlimden bî haber olan nâdânlar
Allâh’ı bilmeyip dâim dananlar
Kendini hüküm veren sananlar
Destursuz mezara, itilmiş şimdi.

Kulak kabart Yetişkinin sesine
Doğru varken gitme yolun tersine
Kapılanlar bu Dünyanın süsüne
Mâl île mülkünü, yitirmiş şimdi.

Eşele toprağı gör orda ne var
Âmel’e eyliyor beden âh’û zar
Tecellî eyledi Zat’ından Ed Dâr
Rûhu bedeninden, sağılmış şimdi.

En değerli besinlerle beslenen
Kibir, gurûr dîmâğıyla seslenen
Hükümdarlık tacı ile süslenen
O mağrûr kafası, yarılmış şimdi.

Ezelde Yaradan eylemiş beyan
Gören göze her şey apaçık âyân
Gönlüne değil de, nefsine uyan
Akıl’ı, fikrine, darılmış şimdi

İbretle bak sen sağına soluna
Mârîfetle yürü kendi yoluna
Âlem-î Fark menzilinin sonuna
Bir yorgun bedenle, varılmış şimdi.

Faydası yok ol mahşerde işinin
Hiç farkı yok, erkek ile dişinin
Baş koymamış yere mağrûr kişinin
Toprakla bedeni, karılmış şimdi.

Hani nerde? Dünya, benim diyenler
Kul hakkını, gözetmeden yiyenler
İnci, mercan, sırma kaftan giyenler
Beyaz bir kefene, sarılmış şimdi.

Mâhlûkatın, budur ancak değeri
“Kendî’ne Varma”da, kalma sen geri
Âdl-î Îlahî’nin, tecellî yeri
Hükümdarla köle, karışmış şimdi.

Bu Dünya da yetişkini Velîsi
Karşısında, tecellisi Kendisi
Zâkir sözü, Lâhût’tan gelen gelen sesi
Nefs ile Gönlü, barışmış şimdi.