Şimdi Şiiri - Ünal Tarhan

Sen oniki otuz otobüsüyle şimdi
Denizi tutmaya gidiyorsun uzaklara,
Ellerinde bir güz kahvesinin hüznü
Bir yaz gecesi sıcaklığı
Ve bileklerinde sevginin kelepçeleriyle.

Odalar dolusu özlemi burda bırakıyorsun.
Nasıl temizlenecek erdemi birlikteliğin,
Nasıl vazgeçilecek?
Nasıl unutulacak umular
Ve nasıl üstesinden gelinecek
Bunca…..
Söylemiyorsun.

Bir kuş nasıl susar duraklarda,
Sorular yanıtsız kalır?
En ince ayrıntılar
Makas-makas doğranır sokaklarda,
İşitmiyorsun.

Kavga kuruldu mu bir kez,
Yiğit olan saf alır.
Yürek varsa bir yerde
Sisler dağılır.
Anlamıyorsun.

Ölümü nasıl gözardı edersin
Yaşamaya..?
Ya tuzak dolusu sevmelere ne dersin?
Ya buruşturup attığım şarkılara!
Dinlemiyorsun.

Bu bütünlük bir gün delinir,
Diner bir ölünün kanayan yaraları;
Ağaçlar ağlarken ölür.
Bir ölüm tangosu sessizliği çalınırken
Gün ortalarında,
Son perde iner..
Seyretmiyorsun.