Şımarık Şiiri - Necati Keskin1

*Şşştt… Baksana buraya!
*Şşştt.. Sana diyom len! Gel buraya!

İstesen de gelemem,
Gelsem de sevemem.
Ve seni severdim gibi baksanda,
Şımarık dostların yoksa sev beni.
Ve herhangi bir yabancı değilmiş gibi,
Gerçekten, aşkla sev beni.
Ve şu yoldaki kum yığınına sor beni.
Ve “35 AŞK 35” plakalı araç sahibi,
Muhtemelen tanımıyor beni.
Tanıyormuş ikimizi gibi, Kesti kırmızı kurdelemizi…

Ve ölsem gitsem bitse bu hasret,
Acaba çayını içtiğim dostlarım hatırlar mı beni?
Ve şimdi uff olsam puff olsam,
Hisseder misin sevgimi?
Farkeder misin yokluğumu?
Arar mısın beni?
Ve şu çöpteki pis, iğrenç koku :(
Vücudumda böyle kokar mı?
Ben ölünce…

Ve severdim seni ama dedim ya;
Şımarık dostların yoksa öyle sev beni.
Duyuyor musun sessizliği?
Hissediyor musun doğanın çığlıklarını?
Görüyor musun parktaki aşk çiçeklerini?
Papatyaların kokusunu…

Yaa işte böyle şımarık…
Sessizce uzaktan sev beni.
Ve seni severdim amma;
İşte şu yoldaki mıcır taşlarına sor beni! ! !
Bu ıslak bakışlarla ara beni.
Lütfen çünkü;
Bende çok sevdim seni…

“Bir mezar gördüm ki taştan ibaret,
Bir güzel gördüm ki ölüme minnet! ”