Şımarık Şiiri - Necip Zeybek

Şımarık yar,
Çekip gittin ya sen,
Değişen bir şey yok burada.
Güneş yine neşeli,
Ve ışıl ışıl bakıyor deniz yine.
Koşup öpüyor gelip geçenin ayaklarını yine dalgalar.
Anlayacağın cıvıl cıvıl yine bu il,
Bütün sahil...

Sen gideli,
Bir ben değiştim galiba,
Kıyıya vurmuş balık gibiyim şimdi.
Duymuyor, görmüyor, bilmiyor,
Tüm algılarım kapalı.
Yaşamıyor artık belki de o deli.

Bir ben değiştim galiba,
Kum tanesi gibi eriyip süzüldüm,
Bir ben üzüldüm.
Ve yığıldım kaldım bir köşeye.
Bekliyorum,
Bilmeden neyi;
Ya da beklediğini bile bilmeden kimi...
Bir benim içim yanık,
Ve bir beni eziyor bu kuru kalabalık...

Gölgeler doğup büyüyor ve geziyor üstümde.
Ama ölüyor sonra onlar,
Ve gömülüyorlar karanlığa.
Ama ben hayattayım her şeye inat.
Ve ihanet etmedim hiç sana,
Hep seninle yaşıyorum,
Ama sensiz!
Bıraktığın yerdeyim,
Gitmedim bir yere,
Şahitlerim işte kum ve deniz...