Silviya Şiiri - Mehmet Nurettin Üstün

Hep gizli kalıyor bu dağlarda hasretim
Can veriyor koynunda gecelerin maviliği
Sen bulutların ipe çektiği İlkbaharsın
Bu rüzgar müjdeliyor Eylül'ün bittiğini
Geç korkunun acıya açtığı tünellerden
Sözlerin yanıltıyor yüzündeki güzelliği
Hatırla bu uykunun sonunda başlar talan
Silviya denizlere kokun siner o zaman

Sevgiler nakış gibi işlenirken kayalara
En masum duygular fişlenirken ansızın
Bir çizgi çekilir yeniden ayrılığa
Bekletilir trenler sonsuza dek garında
Başlar güneşle vuslatın akşamüstü Silviya

Sen olmasaydın sözüm geçer miydi yalnızlığa
Kaderin umursamadığı bir mekan gibisin
Ben bu çağa göre olmayan sevgilerimle
Özgürlüğün emzirdiği çileli çocuk