Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şiir bölümünüz süper fakat hikaye bölümüne ben biraz takıldım...
bende kürtle türkün beraber bulunması doğru bir karar olacağını savunanlardanım fakat kürtleride türk yaparak değil osmanlının ismi türkiye değildi madem biz beraber yaşayacağız neden biz kürtleri türk yapıyorsunuz... yada ülkenin ismini kürdistan diye değiştirip siz kürt olmuyorsunuz buna karşı gelirseniz bizim de türkiye ismine bize türk diye seslenenlere karşı duruşumuza karşı gelmemeniz gerekir...
muhteşem dizeler sanki bende ogün orada gibi hissettim kendimi binlerce mehmetçikler şehadet şerbetini içti orada hiç ayrı gayrıda yoktu arada
bütünleşmişti şanlı türk askerleri ve halkı dünyada böyle bir destanı yalnızca biz türkler yazdı
ellerinden öpüyor saygılar sunuyorum kıymetlihocam
Çok güzel anlatımınızla sürükleyici bir şiir. Can-ı gönülden tam puanla tebrikler ve listemde. Yüreğiniz dert görmesin, kaleminizden mürekkep eksilmesin Sayın Çelik!
OKURKEN ÇOK DUYGULANDIM NAFİ HOCAM.ONLARA ÇOK ŞEY BORÇLUYUZ.ONLARI UNUTTURMAYA ÇALIŞANLARA DA SOLUĞUMUZ KESİLENE DEK HAYKIRMAYA DEVAM EDECEĞİZ.TEBRİK EDİYORUM BU ANLAMLI ÇALIŞMANIZI.NİFAK TOHUMU EKMEYE ÇALIŞANLARIN KULAKLARINA ÜFLEMEK LAZIM BU TÜR ŞİİRLERİ DE NE OLDUKLARINI ANLASINLAR.TAM PUAN ÜSTADIM.SELAM VE SAYGILARIMLA.
VAR İSEK ONLARIN SAYESİNDE VARIZ.RUHLARI ŞADOLSUN.KALEMİ VE KELAMI ALKIŞLIYORUM.TAM PUAN VE DE SAYGILAR..................halilşakir
İÇİM ÜRPEREREK OKUDUM
SAYGIMLA
vetan için gittiler
canımız feda dediler
onur mücadelesi ettiler
feda oldular, can verdiler
derken geriye bıraktıkları babasız büyüyen çocukları
babalarının mirasına, kankardeşlerinin çocuklarına, düşman ettiler çocuklarının
vay benim
19 undaki, yeni yetme gardaşım
orada biryerde
sarılmış birbirine
kanları karışmış,
karışmış kime bilmem gözyaşım
Allaha emanet olunuz
Çanakkale şehitlerimiz ve tüm şehitlerimizin ruhları şad olsun. Emperyalist güçlerin dümen suyuna girip, bu cennet vatanı bölmeye çalışanlara lanet olsun.
Şiiriniz tema ve anlatımıyla tarihi bir gerçekliği anlatıyor kıymetli hemşehrim. Yüreğine sağlık.
Duyarlı ve birlik, berabarlik içeren duyarlı dizeler çok güzel ve anlamlıydı Nafi Bey, kutlarım. Sevgilerimle esen kalın!
HASO DAYI İLE AHMET EFENDİNİN RUHLARI ŞAD OLSUN, MEKANLARI CENNET BAHÇELERİNDEN BİRER BAHÇE OLSUN. ALLAH SİZDEN DE RAZI OLSUN PAYLAŞIM İÇİN ÜSTADIM. 100 PUAN
Bu şiir ile ilgili 71 tane yorum bulunmakta