Silüetler Şiiri - Ozan Oğuz

Silüetler...
İlahi bir zincirle bağlanmış gökyüzüne
Saklanır solgun ışığın ardındaki sakin kuytuluklarlara
Ve göğe doğru yavaşça yükselir günbatımıyla;
Usul usul uzaklaşır kaybolurcasına,
Unutulmuş, terk edilmiş ve yorgun...
Yitip gider gecenin erken karanlığında

Kimi zaman bir deniz kenarında
Kimi zaman yansımalarda,
Yaşayan bir fotoğrafın karesinde
Kızıl gün ışığının ortasında;
Aynı ruhumuz gibi;
Bir tezatlıktır karanlıktan beslenen,
Bir gölge gibi kötülüktükleri örten
Ve duyguları, güneş gibi, içimizde hissettiren...

Geçmiş, gelecek:
Buğulu gölgeler...
Ve ardını göremediğimiz beyaz ışıklar
Çatlamış bulutların arasından sızmakta olan...
Narin ve cılız ışıkları,
Kaybeden ve öldüren sesler:

Gri ve flu gökyüzünün boşluğunda
Geçen zamanın sildiği gülüşler,
Efkarı hüzüne dönüştüren:
Ruhumuzun kayıplığındaki kederler:
Mazinin derinliklerinde birikmiş, göğe dek varsa silip süpüren, zerrecikler...

Ardından...
Güneş göğü kızıla bürürken aralanan bulutlar,
Çığlık çığlıga maviyi uğurlayan martılar,
Umudu mazide saklı, belirsiz yarınlar,
Ve silüetler...