Silivri Soğuktur Şiiri - Ramazan Gökkaya

Baharın eli cebinde, hava ne soğuk ne sıcak.
Bir kararsız herif gibi dolanıyorum sokaklarda.
Telefon elimde, ekran ışığı suratıma vura vura.
Haberler desen, aynı bokun laciverdi.
Biri bağırıyor, öteki susuyor.
Dünya dönüyor, ama hep aynı yerde sayıklıyor.
Bir kahve yaptım, fincan dumanı camı buğulandırdı.
Dışarda mart kedileri miyav miyav.
İçimde bir ses; ‘’Ulan yaşamak bu mu?’’
Ekmek 12,50 lira, yumurta desen altın.
Ama yine de gülüyoruz, ne güzel amk.
Balkona çıktım gökyüzü gri.
Bir martı geçti, sanki bana nanik yaptı.
Dedim, ‘’Haklısın kuş, hepimiz biraz kayıplardayız.’’
Ama sonra bir çiçek açtı saksıda, minnacık inatçı.
‘’Dur ulan,’’ dedim, ‘’demek ki hala umut var.’’
Sevmek mi? O iş zor bu devirde,
Kalpler tenderde kaydırmalık.
Ama ben hala inanıyorum.
Bir gün, bir göz bulur beni.
Derki; ‘’hadi kalk dünya boktan, ama sen değersin.’’
Bu memlekette ağaçlar intihar ediyor.
Kökleri betona zincirli, dalları kesik.
Bir kepçe sesi, bir kuş ölüsü.
‘’Modern dünya’’ diyor, buna kravatlı herifler.
Götümle gülüyorum, pardon mu dediniz?
Halk ekmek kuyrukları uzuyor, cüzdanlar boş, gözler dolu.
Ama televizyonda hep aynı şarkı.
‘’HER ŞEY ÇOK GÜZEL OLACAK!’’
Hangi güzel ulan, kimin hayatı güzel?
Martın sonunda bile üşüyor çocuklar,
Halbuki, sizin villalarınızda şömine yanıyor.
Denizler plastik, balıklar naylon.
Bir martı bağırıyor, sesi kısık.
‘’Bu dünya sizin değil!’’ diyor.
Ama dinleyen kim?
Tenderler, ihaleler, üç kuruşluk vicdanlar.
Hepsi cebinize sığıyor, aferin lan!

Bir genç bağırıyor sokakta,
‘’Adalet nerde?’’ diyor.
Cop iniyor sırtına gaz doluyor ciğerine,
Adalet mi?
O çoktan satılık.
Sizin adaletiniz beş para etmez.
Bizimkiyse vicdanla yazılır, unutma!

Yine de yumruk sıkılır havada.
Bir ses yükselir, bir ışık yanar.
Siz beton yiyin, biz şiir yazarız…
Bu düzen sizin, ama ülke bizim.
Anladın mı beyzade, artık bitti bu oyun…