Silinsin Şiiri - Erçağ Akarca

Yalnızlıklar yalınayak geziniyor kör kuyularda
Kuyular parçalanıyor kimliğiyle çatışan yağmurlarda
Yağmurlar,sonsuzluk perçemlerinde asılı en son umutlarla
Umutları unutan insanlık,efsunlara sığındılar batıl inanışlarla
İnanışlar insanlar için bir umut ipi,gökyüzü mavilişin sonsuzlukta yanışı
Sararmış şiirler gibiydi meskenler,donuk likalardan geçiyor yaşayışlardan
Şiirler insanların duygularıyla aheste aheste nirvanaya uzanışı
Uzanışlar, zoraki mevsimlerde sakin bir çölün uyanışı
Çocuklar uyandılar uykularından afaki silsilelerde bir su hayali
Hayali bir su yıkasın cihani tüm umutsuzluklar temizlensin
Hayali bir mevsim sarsın şehirleri,musikiler içinden seslensin
Tüm sesler sessizlikleriyle müsavi su hayali kuran çöllerde ilerlesin
Silinsin tüm eziyetler maveralardan,son bulsun tüm hüzünler
Hüzünlerin arasında bize sonsuzlukları fısıldasın güzinler
Güzinler haykırsın gerçekleri,gerçekleri çağırsın güzinleri
Yaklaşan akşam saatlerinde kör bir adam semaya sessizce baksın
Silinsin artık mutsuzluk şehirleri,aksın caddelerden mutluluk nehirleri.....