Silinse de Kalbimden Adı İzi Kalır

Silinse de Kalbimden Adı İzi Kalır

Yarattığın ayrılık, yalnızlık ikilisi
Kırılma noktası…

Güneşli akşamüstleriydi hayallerimde yüzün,
Ne zaman yâdıma düşsen adını haykırırım,
Duyup gelecekmişsin sanki,
Gözlerimi kapatırım bir kapı açılır maviliklere,
Beyaz bir yelkenli geçer önümden,
İçinde sen.
Elini uzatsan çekip alacağım seni,
Bir darbenin izlerini taşıyan hain yürekten,
Ah neden böyleyim aldatılmış, kirlenmiş,

Şair olduğunu unutma kuşan kalemini yaz!
Giyotine boynunu uzatmışların baş ağrıları,
Kendi ekseninde dönmekten sarhoş dünya,
Yazgısını kabullenmiş kör bir dolap beygiri,
Tanrım suçum neydi kapattın cennet kapılarını,
Şiir yazabilmek için platonik aşklar yaşıyordum
İhaneti gördüm, cesaretimi sınadım, bilgece,
Kuşdilini Karadeniz uşağından öğrendim
Çiçeklerin okşanmaktan hoşlandığını, şiirden

Göklerden fotoğrafların yağıyordu üstüme rüyada,
Seni özlediğime yordum, duygulandım.
Enginarlar çiçek açmıştı sabah uyandığımda,
Enginar mevsiminde tanıştığımız günü yaşadım.
Burcu, burcu, lavanta rengi esiyordu sevdamın yeli,
Yaman imiş aşk yarası, yaralı gönül seni anıyor.
Bilmem daha kaç yıl kanayacak bu yara,
Nasıl kapanacak, ne zaman kabuk bağlayacak?
Unutursun, unutursun adımı da beni de,
Üzülme diyorsun ya,
Adın silinse de kalbimden izin kalır!

Dinmez ER / Çeşme / 2017. 03. 03 /