Silik karşılaşma Şiiri - Mustafa Kargal

Ezanla beraber sustu yollar,
Gözlerinden yere düşen gizli bir sır gibi
Zamanın iç çekişiyle mühürlendi.
Gözlerim bir ezanla sonsuzlukta birleşti,
Güvercin kanatlarına bağlı sözler
Söylenmeden kaldı.
Yalnız bir gecenin serinliğinde,
Semanın içine hapsolmuş yankı konuşur durur.
Eğilen o bakışın her hecesi
Amansız bir kor gibi içimde yanarken,
Âlem-i bende ölümle yarışarak
Silik bir gökkuşağına yazılan
Hikâyenin sessizliğinde yürüdüm.
Ve yürüdükçe anladım;
Her suskunluğun ardında gizli bir çığlık,
Her çığlığın içinde kaybolmuş bir dua saklıydı.
 
Gözlerimin önünde, zamana dokunmadan
Akan nehirler gibi anılar çoğaldı;
Bir varlığın yokluğa karıştığı yerde
Ruh, kendine aynadan bir yol çizdi.
Ne yana baksam, yitik kelimelerin
Toprağa gömülmüş gölgesi vardı,
Ve ben onların üzerinden geçerken
Yalnızlığın sessiz taşlarına
Birer hatıra bıraktım.
 
Alem-i bende yürürken,
Taşların arasına sinmiş dualar
Parmaklarımın ucunda yankılandı;
Sanki her dokunuşum
Bir hatıranın kapısını aralıyordu.
Yollar susunca, gökyüzü de sustu;
Bir kandilin titrek alevinde
Görünmez yüzlerin gölgesi vardı.
Her nefes kendi içinden doğan
Bir yalnızlık gibi bana geri döndü.

Kapanmış defterlerin uçurum
Kenarındaki sayfaları
Rüzgârla yeniden açılırken
Anladım ki bazı hikâyeler
Hiç bitmek için yazılmamış.

Çünkü kalpte saklı duran her an
Bir yıldızın ışıksız tarafı gibidir;
Görünmez ama yakar,
Unutulmaz ama konuşmaz.
Ve insan bazen
Kendi suskunluğuna gömülerek öğrenir
Unutmanın bile bir dua olduğunu.
 
Biliyorum, bazı karşılaşmalar
Hiç yaşanmamış gibi görünür,
Ama kalbin derinliğinde
Sonsuz bir iz bırakır.
O an, göğe asılı kalan bir dua gibi
Ne tamamlanır ne de silinir,
Yalnızca bekler
Zamana ve takdire
Sessizce emanet edilerek.
 
Ey dost, işte böyle;
Ben kelimeleri biriktirdikçe
Zaman bana sessizliği öğretti.
Bir ezanla başlayıp
Sonsuzluğa akan o yol
Artık içimde bir mısra gibi
Ebediyete kulaç açar...