Silemiyorum Şiiri - Vecdi Hatunoğlu

Bu yazgıyı silemiyorum
Hep kendime üzülüyorum
Zaten belliydi yaşamım
Kime ne diyebilirim

Dört duvar arasında
Başımı dayadığım bir masa
Sırtımda binlerce tasa
Varmı benim gibisi dünyada

Gözlerimi kapatıyorum
Gözyaşlarımla dolduruyorum
Karanılk odamda
Bir ışık arıyorum

Teselli olmasın kimse
Şayet bu hayat benimse
Canlarım benim eşim ve iki fidanım
Bunu kimseler bilmese

Ya bu dünyadan göçer giderim
Kinden yalandan nefret ederim
Evlatlarıma can derim
Akşamda olsa karanlığı geçerim

8 Ekim 2008 Ankara