Silemedim Ben Şiiri - Erdem Gümüş 2

İnsandan insana, damla nem ile
İnsan doğdum insan, kalamadım ben.
Yaşatmak, yaşamak; vardı cem ile,
Akıldan nasibi, alamadım ben.

İrfan mektebinde, okunmak vardı,
İnsan tezgahında, dokunmak vardı,
Cahilin ilminden, sakınmak vardı,
Bilimin bendine, dolamadım ben.

Nefsin rüzgarları çevirdi beni,
Hırsın harmanına devirdi beni,
İnsandan mahluka evirdi beni,
Bir türlü kendimi, bulamadım ben.

Bana döner sandım, dünyanın çarkı,
Yokmuş birbirinden, canlının farkı,
Şimdi şiirlerim, notasız şarkı,
İnsani bir beste, çalamadım ben.

Kibir atlarıma hep eyer vurdum,
Sandım ki tüm dünya, tek benim yurdum,
İnsanoğlu seni, beyhude yordum.
İnsanlık kadrini, bilemedim ben.

İbret al ey beşer, benden ibret al,
Bindiğim emanet, ayaksız bir sal,
Karun'un malını, al başına çal,
Aklımı fikrime çelemedim ben.

Figani kendini, meşale sandı,
Kandilde yağ bitti, fitili yandı,
Kime ne yaptımsa, kendime döndü,
Yanlış hesabımı, silemedim ben.