Sılaya Ozlem Şiiri - Necla Polat Hasbutcu

Böldüm şu canımı dördünen beşe
Yarım kaldım, yüzüm gülmedi benim
Anam, evlat eşe, bir de kardeşe
Elimden bir çare , gelmedi benim...

Dağıldı yuvamız, yarısı orda
Anamın yüreği, yangın da korda
Kırıldı dallarım, hepsi bir yerde
Tutunacak dalım, kalmadı benim..

Can anam yetişti, garip oğluna
Kol kanat gerdi hem, yavrularıma
Hasta oldu gide/medim yanına
Varmaya mecalim olmadı benim..

Yüreğim sızlıyor, adın duyunca
Basmadım bağrıma, seni doyunca
Sakladım Bedirim, ömür boyunca
Kader göz yaşımı silmedi benim...

Can oğlum oğuzhan evlendi gitti
Mutlu gördüm yüzün, o bana yetti
Yürek çok istedi, tükendi bitti
Zalim gurbet halim , bilmedi benim...

Enesim, Emrem, evladım can parçam
Sizin için benim, uğraşım çabam
Beklen yavrularım, gelecek baban
Gurbet çilem daha, dolmadı benim...

Diyardan diyara, serdim postumu
Bilemedim düşman/ımı dostumu
Yoksa bu feleğin bana kastımı
Yâr bile izimi, bulmadı benim...

Kader yazımızı, pek kara yazmış
Silinmesin diye derince kazmış
Abdullah gardaşın hayattan bezmiş
Hele durun gülüm, solmadı benim...

Necla polat Hasbutcu