Sılaya Mektuplar IV Şiiri - İbrahim Çelikli

Canııımmm Anneciğimmm

seni nasıl özledim bilmezsin..
ben de bir resmin olsa..
seni öyle hatırlardım..
rüyalarımda seni hep öyle görürdüm..

ama şimdi..
televizyonda gördüğüm her güzel kadını sen sanıyorum..
soruyorum..
babam “hayır yavrum” diyor..
“-annen çok daha güzel”..

işte o zaman şaşırıyorum..
güzellik nasıl bir şey..
sordum, bu defa
“-güzellikkelimesi anlamını annende buldu..”
memnun
“-kimse annenden daha güzel olamaz..” dedi

bir de televizyonu yasakladık kendimize..
hep acıklı bir şey oluyor..
ya anneler çocuksuz..
ya çocuklar annesiz kalıyor..
ağlıyorum..
zaten beni başka şey ağlatmaz..

ama sen hiç üzülme olmaz mı..
benim üvey annem yok..
ben kimsesiz değilim
hiç kimse beni iteleyip, kakalamaz..

hatta benden büyük çocuklar
benim oynamam için oyun kurarlar..
oğlanlarla top oynarım..
kimse bana acıyıp, kollamaya kalkmaz..
herkes hep çok sever beni..

herkes anam babamdır..
herkesin kardeşiyim
sadece anne sütünün tadını kokusunu bilmiyorum
işte o sensin.. kimse ben de yerini tutamaz..

kimseleri emmemişim.. çiğ süt emmemişim..
süt kardeşim yok işte..
herkes emdirmek istemiş..
emmemişim..nedense..

bu gece kaldırdı babam
ağlamışım..
çok terlemişim..
senden mektup alıyorum rüyamda

bomboş bir zarf
bir resim
bir öpücük
bir dudak izi koyamaz mıydın..

'üç aya geleceğim..
seneye yaza,
okullar açılmadan, ya dabayrama
beş seneye geleceğim' diyemez miydin..

beklerdim ömür boyu..
ne zaman kapı çalsa..
ne zaman telefon..
ne zaman bir mektup
sensin sanıyorum

bir mektup yollayamaz mısın
birkaç satır
bir kaç kelime 'anne'
..

adı gibi
Hasret