Sılaya Mektuplar I Şiiri - İbrahim Çelikli

Canımm Anneciğim..

şu an sen de belki babama yazıyorsun.. bilmiyorum.. ama ona göre kesin öyle.. gönderilmemiş nice mektupların var kim bilir.. babam gibi..
ya da yazılmamış nice temenniler.. benim gibi..

Sen beni bırakıp gitmişsin.. nefret etmek geçiyor içimden.. ama babam buna asla izin vermez, seni üzmeme.. sana kırılmama bile..
onu ağlatmamak için sana kızamıyorum anneciğimm..

babam; senin onu çok sevdiğine inanıyor, haklıdır.. ben olanlara, yaptıklarına, bırakıp gittiğine.. babamın senin hakkında anlattıklarına bakıyorum inanmıyorum,.. mantığıma ters geliyor.. nasıl gidebildiğine.. anlam veremiyorum.. böylesine sevip.. böylesine sevilirken..

birlikte olduğunuz süre içinde değilse bile, en başında, ya da ne bileyim en sonunda samimi olmadığını düşünüyorum, affedemiyorum.. haksız mıyım.. yalan söylemedinse de, gerçekleri söylemediğini, anlatmadığını, ya da kısaca onu aldattığını düşünüyorum.. kızıyorum.. ne yapayım.. işte dobrayım, sana benzemişim ya.. gözlerim yalan söyleyemiyor.. ama babam seziyor.. üzülüyor.. hissediyorum.. üzülüyorum..

biliyor olmalısın; o hala sana tapıyor, hala sana toz kondurmuyor.. ben biliyorum.. benden gizledikleri.. bilemediklerimde vardır tabi.. olmadık zaman ağlıyor.. ağlamışlığını gizleyemiyor benden.. şimdi bile..
ama o hep öyleymiş.. o zamandan beri.. senden sonra kaderine darılmamış.. isyan etmemiş.. hala da sana asla zerre kadar toz kondurmaz.. hala en kutsalsın onda..

babam hala seninle sevişir..
beni severken de seni okşadığının farkındayım.. çok hoşuma gider.. seni hala mutlu günlerinizdeki gibi yaşatması, anılarınıza saygısı, hala senli hülyalar kurması.. gözlerim sana benzermiş.. dudaklarım.. saçlarım.. ellerim.. ben seni tanımıyorum ama.. sırf babamın sevgisi için sana benzediğime şükrediyorum..

babam senli “özlem”ler üzerine şiir yazarmış..
sen bir defa “hasret” demişsin.. adım “Hasret” kalmış..
babam bana hasretim derken.. sana hasretini dile getiriyor.. “hasretimmm”, der hızını alamaz bir daha “hasretimm”, hasretim derken ardından m sesini uzatıyor ya.. bayılıyorumm.. bu ona has bir şey..

ya da bize.. ben de m ile biten cümlenin, kelimelerin arkasına bir m de ben eklerim.. kime ne.. dediğim gibi bu sadece bize ait bir şey.. ben adımı çok seviyorum.. babamı da.. babam seni nasıl seviyorsa, beni de öyle.. ben de seni öyle seviyorum.. hani her şeyden çok..

her şey ne kadar çok olabilir.. çok ne kadar çok.. merak ederim..
çok bizim sana hasretimiz gibi bir şey.. ben de onun gibi sana asla kırgın değilim, hiç kırılmadım bilesin.. bu bizim kaderimiz..

ben de onun gibi senin iyi olduğunu bilmek, senli kaygılar duymamak istiyorum..

bilesin canım anneciğimm..
hala babam büyütüyor beni.. ben büyümek istemiyorum..
bak akranlarımdan önce yazmaya başladım, sadece sana yazmak için.. bilmiyorum? eline ulaşacak mı, ablam müsaade edecek mi,. okuyabilecek misin.. yazılarımı..

ama;
ben sana yazmaya devam edeceğim elimden geldikçe, fırsat buldukça, geceler boyu.. babam seni anlatırken bile, seni anlatırken dalıp gittiklerinde bile.. neden öncelerden beri yazmadım bilmem.. umarım beni anlar affedersin..

Canım Anneciğim..
babam gibi; ben de seni çok özledim..
ben de seni çok seviyorum..
sevginiz bende de kutsal..
ben de güne seninle başlıyorum..
bak! Ben de; sana mektubuma “canım” diye başladım..
çünkü bana hayat hakkı tanıyan sensin.. sanıyorum sen de beni özlüyor, benim gibi, sen de ağlıyorsun..

ne kadar mutlu olduğunuzu biliyorum..
senin de onu her şeyden çok sevdiğini biliyorum..
ağladığını da, üzülüyorum,

babama “neden ağlıyorsun” dediğimde “bilmiyorum canımm” der.. “canımm” derken sana seslendiğini biliyorum inan..
şimdi farkına vardım ki.. bunlar sevinç gözyaşları da değil, belki bir mutluluğun bedeli.. böyle ağlamak da güzel, çok daha güzel..

şimdi farkındayım.. sevinçliyim..
umarım sen de benim gibi acıyla.. mutsuzlukla değil..
şükranla ağlıyorsundur…

Canımm Anneciğim! !
bir gün bana geleceğini biliyorum..
ama sanki..
bunu babamdan sonraya saklıyorsun..
ben acılarımdayken bana sahip çıkmak arzusundasın..
ya da öyle olmaması senin elinde değil..

oysa;
ben ikinizin de şefkatini.. sıcaklığı aynı anda duymak istiyorum..
hatta şimdi..
hemen.. sen annesizliği bilemezsin..
Canımm Annemi.. bana çok görme Canımm Anneciğim..
ben onun acılarındayken sana kavuşmanın buruk tadını istemiyorum..
bana hepimizin birlikte olacağı saadeti çok görmeyeceğini umut ediyorum..
senin de babam gibi yüksek karakterli biri olduğunu biliyorum..
seni üzecek kıracak bir şey yapmadığımı da, yapmayacağımı da.. beni çok sevdiğini de.. seni babam gibi her şeyden canımdan bile çok sevdiğimi de..
şartlar ne olursa olsun..
adımın Hasret olması benim suçum değil..
ben sen de biliyorsun..

koyup gitmene de,
bu güne kadar ki şefkatinden mahrumluğuma da asla..
asla sana kırgın değilim.. anneciğim..
neden bilmem.. sana saygısındanmış.. babam sana asla
“dön..”
“gel..”
“gitme” dememiş..bu güne kadar ben de demedim.. demeyecektim..

ama şimdi.. ben hepsini diyorum..
hem de binlerce..
sabahlara kadar..
bana gül yüzünü görmeyi, ellerini..
sol göğsünü yasaklamazsın değil mi..

sana hasret gitmem umarım..

Benim adım Hasret..
ömrüm Gurbet olmasın.

Yüzünü görmediğim Canımm Anneme hasretimm..

Yüzünü bile görmediğin.. Hasret’in..