Silahsız Savaş Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Bir gün dünya tarihi diyecek ki:
İnsanlar evim dedikleri kafeslere hapsoldu.
Hayvanlar dışarıda
İnsanlar içerideydi.
Ki bunca suçu
Hayvanlar değil insanlar işlemişti.
Bir virüs
İnsanı insanla yakalayıp tutukluyordu.
Kim dışarıya çıksa vuruyordu.
Elinde ne silah vardı
Ne bomba.
Ne bir evi yıktı
Ne bir ülkeyi.
Kılına dahi dokunmadı doğanın.
Saldığı korkunç korkuyu
İnsandan başka hiçbir canlı duymadı.
Ki insan
Azılı bir suçluydu.
Kuşlar şarkısını söylemeye,
Rüzgar dans ede ede esmeye,
Yağmur yıkamaya,
Toprak mis gibi kokmaya,
Ağaçlar dallarıyla mutluluğuna devam etti.
Çünkü insandan başka her şeye yetiyordu dünya.
Bir gün, dünyası başına yıkılan bir çocuk dedi ki:
''Sizi Allah'a şikayet edeceğim.''
Çok geçmedi ardından.
Küçücük bir virüs,
Ülke, ırk,
Zengin, fakir demeden
Bütün insanların iki yakasına yapıştı.
Ölen ölüyor, kalan kalıyordu.
Canının derdine düşen dünya
Artık birbiriyle değil
Küçücük bir virüsle savaştaydı
Eli kolu bağlanmış bir vaziyette...