Silah ve Muska Şiiri - Üstün İzat

Önce yıllarca koşturdu
Kendi dağlarında atını
Yılmadı rüzgarından
Anadolu'nun.
Koruyamazdı biliyordu o’nu
Ne belindeki silahı
Ne anasının boynuna taktığı
Yeşil çuhaya sarılı
Kırk hocaya okutulmuş
Kurşun geçirmez muskası.
Dağlar vardı arkasında
Koruyucusu
Üstüne şarkı yazılmış dağlar
Kurdun kuşun dostu
Eşkiyanın barınağı
Aşk için aşılan
Tırnakla kazınan dağlar...

Aşk bitti savaş bitti
Yalnız başına dolaştı durdu
Muskalı adam dağlarda
Küllenmedi beynindeki ateş
Ve unutulmadı daha
Yitirdiği büyük savaş...

İndi yalnız adam
Dağlardan şehirlere
Silahsız puştlar
Sardı yöresini
Gülücükleri;
Koruyucu muskası yazılmamış
Şarapnel gibiydiler.
Geceler bitmedi kolay kolay
Ne bir yıldız
Ne bir ay
Işıklar bir yanıp bir söndüler
Her köşede yamyamlar
Tuttuğunu öptüler.

Özledi dağlarını
Muskalı yalnız adam
Bir daha dönemeyeceği dağlarını
Özledi memleketin
Toprağını taşını
Özledi yıllar önce
Yitilmiş savaşını

Aradan yıllar geçti
Yaşlandı yalnız adam
Ama asla atmadı paslanmış silahını
Ve atmadı kalbinden
İlk aşkı BAHAR’ını
Muskasını sorarsan
O bugün de koynunda
Düşe kalka yürüyor ama
Gözü gönlü dağlarda.