Sıla Şiiri - Dursun Tiftik

Sen
Çölde bir derinliksin Sıla
Kıymetin İbrahim’den kalma
Rûhun has damarını besler sunduğun em
Sîretinle güneş açar nârin şebnem
İhyâ edersin imge denizinde fırtınaya tutulan tüm hastaları
İnciler çıkarırsın süveydâdan
Bâzen cân oluverirsin bâzen cânân

Bense
Hep kanlı zamanların kovalamaca oynayan nesnesi oluverdim
Her tabut gördüğümde ‘’öznenin ibret vesîkası işte budur’’ dedim
Sonra ağıtlar yakıldığını öğrendim ölü için
Oysa bir şeyler söyleyebileceğimi umut ediyordum ölüm için
Âh sıla benim içinde ağla için için

Şimdi
Sütü kesilivermiş ahretlik huzûrun
Sevgiyle besleyemiyor zamanı
Yeni bir sürgüne gebe değil bakışlar
Açamıyor kadife tomurcuklar
Mutlu olarak nasıl büyüsün çocuklar

Âh Sıla
Bir otel odasında duvara yazdığım dârağacı mısrâlarımdasın
Ağıt yakan soğuk nefesimde yaşarsın son çılgın imbatlarla
Âteşe teslîm etmeden önce mehtapsı hayâllerimi
Hilâl vakti gönderiver ayak seslerini
Sussun artık elemlerin orkestrası
Benzi atsın trajedilerin dramların
Komedi sarsın mekânı
Utansın sûretimin hâkânı

Âh Sıla
Muallimi ol aşkın
Öğrencilerin aşka gelsin akın akın