Sıla Şiiri - Erdoğan Tekinarslan

SILA

Adın Sıla’ydı.
Sıladaydın
Kısacık ömrüne
Küçücük bedenine
Büyük bir acı gömdün.
Yaşamla
Ölüm arasına
Kocaman bir çile sığdırdın.
Anne dedin
Baba dedin
Beyaz önlüklerin arasında
Yatağında tutsak kalarak…
Emekleyip
Oyuncaklarına elini süremeden,
Tay taya kalkıp
Bir adım bile atamadan
Sıladaydın, sıla oldun.
Sılaydı hep
Sılada kaldı.
Göremedik
Çaresiz bakışlarını
Hele o minik ellerini tutmadan
Uçtun yavrum uçtun.
Okşayamadık
Saçının telini,
Hissedemedik sıcaklığını
Mis kokunu…

Adın Sıla’ydı.
Sılada kaldın
Yalnız sılada kalmadın
Hep sıla oldun.
Küçücük ömrüne
Kocaman bir çile doldurdun.
Belki koşacaktın bana doğru
Gülücükler saçıp
Hoplayıp zıplayarak…
O şirin dilinle
Anne, baba, dayı diyecek
Ağlayacaktın, gülecektin.
Gözlerim görmedi gözlerini
Gözlerim görmedi yüzünü
Belki bir melek güzeliydin.
Şöyle bir dünyayı yokladın.
Kanat çırparak
Uçup gittin.
Belki sen meleklerin
En güzeliydin.
Belki ağlıyorsun şimdi,
Ağlama yavrum
Kim bilir
Bu dünyada ağlatacaklardı Seni,
Tanıyamadan bu dünyayı
Yalnızca
Şöyle bir uğradın
Hoşça kal bile demeden
Sıla oldun.
Adın Sıla’ydı
Sanki sıla olmak için
Gelmiştin yavrum.
İşte istediğin oldu.
Adın Sıla’ydı
Sıladaydın ve sıla oldun.
Aslında hepimiz
Sıla olmayacak mıydık?

Adı Sıla’ydı, Sıladaydı, Sılada kaldı
Şimdi O’nu Amcasına emanet ettik.
Henüz tomurcuklanmamıştı dalları
Mezar taşına SILA yazdık!