Sıla Şiiri - Kemal Tağa

Küçük bir kız çocuğu
Yollarda oynuyordu,
Oynarken ne açlık
Ne tokluk biliyordu.

Yüzünden neşeyle
Hep sevinç geliyordu.
Sek sek oynarken bile
Çok eğleniyordu.

Derken soluk soluğa
Bir adam geli verdi,
Ağzındaki o kötü
Korkunç haberi verdi.

Bir çığlık attı Sıla,
İnanmak istemiyordu
Babasını vurmuşlar
Nedeni bilinmiyordu.

Okulu bitirmeden
Verdiler gelin oldu,
Ne oldu anlamadı
Çocuktu, kadın oldu.

Babası Sılasını
Öpmeye kıyamazdı,
Kocası döverken
Sanki hiç acımazdı.

Yüreğinde acıyla
Yaşıyorken Sıla,
Allah ona bir oğul
Oğul da umut verdi.

Sılayı güldürmediler
Karnında sıpasını,
Belinde sopasını
Hiç eksik etmediler.

Güzel yüzlü sılaya
Birşeyler oluyordu,
Nedendir bilinmez
Hep rengi soluyordu.

Ansızın bir hastalık
Kapıyı çalıyordu,
Yüzü solmuş sıla
Yatakta yatıyordu.

Gözleri fırlamış biraz
Rengi sararmış, solmuş
Gelem giden dostları,
Hep Sılayı sorarmış.

Bir sabah ezanında
Çocukları ağlamış,
Sılanın ellerinde
Oğlunun eli varmış.

Çocukları sarmak
Koklamak istemişti,
Onlar için gönlünden
Çok şeyler geçirmişti.

Aktı gözünden yaşlar
Sustu ovalar, taşlar
Bir ölüm şarkısıdır
Söylesin bütün kuşlar.

Bir kefene sardılar
Meçhule uğradılar
Alıp onu melekler
Gökyüzüne uçtular.