Sila... Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

Yanık bir türküdür ah, garibin dudağında
Sevdalar yankılanır, muhabbet onu izler
Bülbülün gözü kalmış, şu gülün budağında
Düşünce düşlerine, çekilmez olur nazlar

Ne bir ezân okunur, ne evde duman tüter
Çeşmesinde suyu yok, bağında geven biter
Bekçi, muhtar mezarda, garipliğe bu yeter
Baykuşlara yurt olmuş, insanın içi sızlar

Yıkıntılar üstünde mutlu ağarmıyor tan
Ah şu sıla dediğim, koskoca bir kabristan
Gönüller ağıt söyler, ne mâni, var ne destan
Ne de bacalarında horon tepiyor kızlar

Bir hasret ki bağrımda, yakar da beni nara
Devası yok hasretin, sıla gönlümde yara
Bu özlem işkencesi, benle gider mezara
Baharların adı güz, beni ısıtmaz yazlar

Yoluna düş sılanın, karalı git, aklı gel
Gözler sürme, kaş kalem, kirpikleri oklu gel
Çeşmin yolda, iç buruk, düğüm- düğüm saklı gel
Gönlüne özlem düşer, buruktur sılasızlar