Sil Beni Baştan Aşağıya...

Kaç defa geldim kapına...

Kaç defa baktım camına...

Kaç defa saatime baktım...

Ve
son gelişimden sonra,
sil beni...

O mevsim sonbahardı,
biliyorsun dimi...

Yaşam dediğin bir avuç zaman…
Oda çığlık çığlığa geçiyor…

Gülme be canım,
Yine gam yüklü zamanlar geldi geçiyor…

Melekler sessiz olur…
Oysa,
yüreğimi ezen o kadar çok ses var ki…
bense sessiz çığlıklarla gam kederlerimi atacak bir yer arıyorum…
oysa
korkudan kaçtığım bir yoldu öfke…
ve
öfkeyle çığlık atmam…

Oysa adımızı yazmadan kendimizi anlattığımıza gülerek, bir bu yandan, bir de diğer yandan gelen gülüşlere aldırmadan yazıyoruz…

SEN BAŞLATTIN…

Her şeyi, her anı sevgime saygı yazıları yazarak bana da sen bitanemsin,
Fırtınagözlüm diyerek, anlatmaya başladın beni bana…

Oysa
sen içindeki kan fırtınalarını boşaltıyordun…

Ben
sevgi masumdur…
Sevginin boynu büküktür…
Sevgi güleçtir derken…

Oysa dağ başında, gözlerimiz bulut bulutken bizden başka O sözleri O bakışları gören ve duyan yoktu…

Sevgi asıldır…
Sevgi asidir…
Derken arkasına sığındığın bu haklılığın efemsi bakışlarını atıyordun bana…

Akıttığın göz yaşları sevgim içindi derken bile hayatın en acımasız tokatları gibi, vuruyordun hep benim mecalsiz yüreğime…

Masumluğum seni sevmemdendi…
Derken bile efemsi tavrındı beni en çok üzen…

Oysa aşkın efeliği kendineydi. Duruşu ve sadakatiydi bu efemsi tavrı…
Ve
masumluğu özündeydi…

Sımsıkı tuttuğu yürekleri, ölümüne tutardı, ölümsüz gibi duran yüreğine…

SEN BAŞLATTIN…
Başlayan her şeyin ilk deviniminle sonuca adım attın…
Sadece sen ki bu benim suskunluğum oldu…
Susmak belki haklılık, demek değildi ama yüzyılda bir açan yüzyıl çiçeğini beklemek de değildi…

GELEN SEN… KALAN SEN… GİDEN SEN… BEKLEYEN HEP BEN…
Bu bendeki devinimin…

Sevmeyi ben sana öğreteceğim derken sevmeyi öğreneceğim senden dedim…

Bir şey unutuyordun…
Yüreğe
sevmeyin
diye
bir
ferman
yazılamazdı…

Yazılmadı da…
Sen de hiç yazamazsın…
Yüreğine bir sor bakalım…
Boşa ferman yazmak çok kolaydır…
Eksenden el sallamak değil bu yazgı dediğin…
Bunu en çok sen bilirsin, hem de benden çok…

Yaşam dediğimiz bir avuç zamandı… O da gelip geçti… Ne yazık yürek için sevme diye bir ferman yazılamamıştı…

Oysa avuç içlerimizde tuttuğumuz asiliğimiz yürekteki sevgiyeydi…
Veya sevgiliyeydi…