Sil Baştan Şiiri - Çığıl Özdemir

tırnakları yenmiş parmak uçlarında tutarken hayatı
ayak seslerini saklama çabasıyla
dünlerim koşar arkamdan.
'hayır' demeyi henüz beceremeyen
utangaç sesiyle gençliğim
üzerindeki beyaz elbise uçuşurken ve
bugünlerime kilitlenmiş gözlerin
henüz cinnetle tanışmamışken
diline dolanmış tanıdık bir aşk şarkısını savurur.

o şarkıyı artık hiç söylemiyorum...

bugünlerimin suskunluğu olduğunda yanlışların
tükenmek bilmeyen korkularını giyindiğim
bilinmezliklerle kuşattığın yıllarımı çalıp
izletirken kendi ölümümü
yönetmen koltuğunda
gururla ruhunu doyuruyordun ki,

o film de bitti...

bu kadar yakınlaşmışken toprağa
şimdi yarınlarımı itekleyip
gücüm yettiğince senden uzağa
anılarımı parçalayıp
ayıklayarak
unuttuğum renklerle boyuyorum dünyamı...

artık korkmuyorum hayattan
kelebek ömrü kadar bile olsa
yeniden doğuyorum yaşamaya
sil baştan...