Sıktı Beni Bu şehir Şiiri - Behçet Bilgiç

mahpusluk kale gibi sıktı beni bu şehir
musluklarında akan su değil sanki zehir
sokakları pis kokar her yeri çöp yığını
tuzak tuzak üstüne çözemezsin ağını
evdeki balkonlara mahkum olmuş çocuklar
anneler çaresizdir hep hüzünlü hep ağlar
suyu bile parayla şu illüzyonist şehrin
nura kapalı ufuk kalplerde kirli irin
güzelleri maskeli sevgiler riyakardır
bakma açan güllere bu bir yalan bahardır
girilmesi çok kolay çıkılması zor girdap
selamlar bayat ekmek yapmacıktır her hitap
giderim bu şehirden dağlara ovalara
arıyorsan vuslatı ara dağlarda ara
mis kokar etekleri havası bir başkadır
bir davet vardır orda o davette aşkadır
uçuşur kelebekler kuşlar hep raks etmekte
rengarenk bir yeryüzü orda elem bitmekte
serviler kız misali salınırda salınır
zaman denen mefhumdan nasılda tat alınır
ninnilerle avutur üten bülbül sesleri
bülbüller seslendirir güzel melodileri
tasadan eser kalmaz elem biter gam biter
şu ihanet şehrinden çektiğim artık yeter
vuslatı arıyorsan şu dağlara çıkmalı
şu ihanet şehrinin bentlerini yıkmalı
bir başka görünüyor şu kırlarda yıldızlar
süslemişler semayı sanki dans eden kızlar
dereler bir başkadır suları şırıl şırıl
terk et sende bu şehri ne incin nede kırıl
ihanet gezmez orda huzura yolculuk var
şu koskocaman şehir sıkıyor bana çok dar
her yerde ayrı akar bir başka pınarları
tükenmez hep akarlar bırak getirme kabı
tadına doyum olmaz sanki Kevser şarabı
şu ihanet şehrinin hiç bir sesi gelmesin
dağlarda ovalarda şu ruhum bir dinlensin
şu ihanet şehrinden kopuşun son gecesi
şu dağlar şu ovalar vuslatın habercisi