Şıkletli bahçıvan Şiiri - İbrahim Özdemir 2

ŞIKLETLİ BAHÇIVAN

Geçiyordum üç katlı bir villanın yanından,
O da ne dedim? Çiçeklerle konuşan bir adam,
Karanlığın içindeki hayatını dert yanıyordu,
Hayırlı işler selamı bile duymuyordu,
Açtım girdim demir kapıyı,
Hemen başladı çiçekleri anlatmaya,
' Bunlar bir insan gibidir,
İşte bu daha körpecik
Yeni açmaya çalışan çiçek,
Şen şakrak içinde köküne su ister saçağını uzatmaya,
Bazısına şahlanmak için kurumuş dallarını,
Budanmak ister,
Bu gördüğün büyük ağaç,
Enine, boyuna uzamış kanatları ile,
Annenin çocukları koruması gibi gizlenmiş eder,
Keskin yağmurların şiddetinden,
Etkili soğukların hezimetinden kollar,
Sevgi yumağının kapladığı çiçekçilik meskeni,
Ağacın dallarına uzamış çiçekler,
Sanki birbirleriyle sarmalaşıp dertleşiyorlar,
Çiçekler bir çocuktur,
Bakarsan güler pürneşe verir,
Çiçeklerle kaplı yemyeşil bir doğa,
Meyve ağacının paylaşılamayan sulu bir meyvesi,
Yürek çarpıntılarına neden olan,
İlaç gibi bir sevgidir,
İşte bundandır; ağlamalı yüzümü güldürürler
Dertlerimi onlar için kazdığım çukura gömdürürler,
Karamsarlaşmış düşlerime merhem oluyorlar,
Onların beni anladığı kadar anlayamayışımadır,
Bahçıvanlığımın şıkletisi,

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR