Sıkılmak Şiiri - Kemal Tekir

Monotonluktan bıkmak,
Rutin işlerden kaçmak.
Bazen severek yaptığın,
Etkinliklerden sıkılmak.
Çocuklar bazen korkar,
Şimşekten, karanlıktan.
Yıldırımdan, kavgadan.
Azgın köpeklerden korkarlar,
Zalim büyüklerden korkarlar.
Yalnız başına kalınca,
Kendilerinden sıkılırlar.
Öksüz, yetim kalanlar,
Yalnızlıktan sıkılırlar,
Muhtaçlıktan sıkılırlar.
Çocukluğun sorumsuz,
Rahatlığından gençliğe,
Sorumsuzluktan, sorumluluğa,
Geçmek gençleri sıkar.
Yetişkin olmayı beklemek,
Gelecek için çalışmak.
Uzun tahsil hayatı,
Gelecekte iş kaygısı,
Eş bulma, yuva kurma,
Çeşitli konularda karar verme,
Seçim yapma, yapamama,
Bütün bunlar gençleri sıkar.
Peki ya yetişkinler,
Onlar neden sıkılırlar?
Umduğuyla değil de,
Bulduğuyla yetinmekten mi?
Günlük geçim telaşı mı?
Nasip, kısmet kavgası mı?
Çocukların, ailenin sorunları mı?
Sevgisine karşılık görememek mi?
Çalıştığının karşılığını alamamak mı?
Erkekler sıkıntılarını,
Dışarıda atmaya çalışır.
Kadınlar arkadaşlarına,
Dert yanarlar ara sıra.
Eşlerinden sıkıldıklarını anlatırlar.
Yaşanan sıkıntılar bazen,
Seve, seve biten,
İlişkileri anlatır.
Sevenler başlangıçta,
Kendilerini unuturlar.
Aşkın gücüne yenilip,
Biz olmaya başlarlar.
Zamanla ilişkide,
Başlayınca boşluklar.
Eşler sorar kendine,
Bu ilişkide yerim ne?
Tehlikeli sorular,
Art arda gelmeye başlar.
Sıkılan insan kendini,
Hatırladığı anda,
Sıkıntılar dağılsa da,
İlişkiler başlar soğumaya