Şikâyetnâme Şiiri - İrfan Karapınar

Zaman acımasız geçiyor anne
Şiirlerim ölüyor,ben ölüyorum
Belki sen büyüttün hayallerimi
Artık ben toprağa gömüyorum
Nerede donmuş bir bakış görsem
Beni anlar diye sarılıyorum
Zaman acımasız geçiyor anne

Anne,bu diyarda haktan eser yok
Ne izandan,ne kâmdan,dosttan eser yok
Ben aşkı tatmışım,neyleyim anne
Ne yerden,ne yârdan,aşktan eser yok

Ölümü,üşümüş gözlerinde bıraktım
Yağmur gibi dudaklarıma sardığım canan
Uğrunda fatihi oldum rüyâlarımın
Şarabın tadında hep seni buldum
Şairler ıstırabını aksinden almış
Ben aşkı tatmışım,neyleyim canan
Ölümü,üşümüş gözlerinde bıraktım

Dün gece rüyâmda
Bir darağacında asıldım
Kimse yoktu seyreden
Halsiz göz kapaklarımı usulca kapattım
Ağlamaktır artık arz-ı hâlim anne
Sevmiştim,sevilebilecek tüm insanları
Ölümden öteye kaçmak istedim
Kalmadı ne yazık armağanları
Bebekler kadar masumdum
Ne yaptılar,ah,ne yaptılar
Bir canavar ruh uyandırdılar
Buz bakışları içimi ürpertmese
Soğuk duvarları arkadaş edinirdim

Bu gölgeler, şehrin karanlığında
Bu dağlar da benim kadar yalnız
Hasret yedi bitirdi gençliğimi
Yolcusu olduğum vakitler gitti
Gurbette akşamlar soluktur anne
Bil ki,bu yavrun şimdi kimsesiz
Daracık sokaklar üstüme geldi
Derin uykularımı bozdular anne
Sabah oldu,gözyaşlarım sağırdı
Akşam oldu,hatıralar çağırdı
Ölüm sulu tarlalarda dolaştım
Hayalimde binbir diyarlar aştım
Anladım sonunda hakikati,ayrılığında
“Ana gibi yâr,vatan gibi diyâr olmaz”
Cihan bir araya gelse,senin yerini almaz