...Şikayetname 1 / Harf Küstü...

düze yazdım içimin eğrisini
aynı minval üzere dereleri düz gittim
kısır döngüsünde denizin sıkıştıkça karalar
şeffaf labirentleri özlerdi uyuyan mâr

kıyılarak çıktım kendimden emanet bir güneşe
ki pusudaydı bilmezdi ağlamayı
hesabını tutmadı acının defter-i kebirde
ışığa gizlerdi öznel matemiyle
içsel patlamaları

suları kışkırtıyordu uçurum kenarında

hangi ândan mirastı bu karın ağrısı
hüzne budanan güzdeki duman
dağlara çiy bırakan Kızılderili ağıdı?

küsmüştü Ra’nın akrebi Mu’ya
kararırken yüzümün seherindeki nur
tükenmişti yaz
yazı
ve yazgı

gittim!
düşürerek taşa kazınmış bütün harfleri
bir münzevi kadar yoksul ve mağrur
çünkü daha kolaydı geriye bakmamak
ölüme gebe kalmaktan

eğri bir harf unutuldu
ne yazık!

gittim!
gitti..
git…
gi…
g….

küstü harf
koşmayı bilememişti!

(9 - 20 Şubat 2005)
('ŞİKÂYETNAME', Hayal Yay. Temmuz 2010, Sayfa 7)