Şiirsel Hikâye İlk Ziyaret

Oturdu… Bir kâğıtla, birde kalemin aldı;
Bir masanın başında, mektup yazmaya daldı…

Epeyice düşündü… Birkaç söz karaladı;
Onu beğenmemişti! .. Yeni bir kâğıt aldı…

Başlamıştı. Yeniden güzel, güzel yazmaya;
Hayalini: Söz ile, yazı ile çizmeye…

Hal, hatırın sormaya gerek bile duymadı,
Bir gün olsun mutluluk gelip onu bulmadı…

Küçük yaşından beri felek sille atmıştı;
Bir günlük mutluluğa; Bin de acı katmıştı…

İnce, uzun ve esmer… Her zaman güleç yüzlü;
Ne kadar öfkelense; Acı olmazdı sözü…

Onu böyle bilenler: Derdi yok sandı. Mutlu,
Oysa huzursuzluğu o yuvasında buldu…

Gönlü deliydi onun… Hep gezdi… Hep aradı
Tatlı dilli birini, gördü meyil bağladı…

Birkaç kez konuşmuştu. Evine de gitmişti;
Hayatında kimseyi, hiç böyle sevmemişti…

Hele bir seferinde “O” kapıyı açmıştı;
Samimi bir duyguyla, bol tebessüm saçmıştı…

Yol gösterdi o bayan. Buyur etti içeri,
“O”ysa, çok heycanlıydı… Titriyordu her yeri…

Kanepenin üstüne hafifçe oturmuştu;
Çok sevdiği güzeli, tam yanında bulmuştu…

Göz göze bakışarak çok şeyler konuştular;
Duyguları aynıydı! Sevgiyle anlaştılar…

Birer kahve yapmıştı.. İçmişlerdi yan yana;
Sohbet ve şaka diye bakmıştı da falına…

Onu seyir etmeye olmuyordu hiç doymak,
Bir hayli oturdular… İstemezdi ayrılmak! ..

Saçını bir okşadı: Hiç elinde olmadan;
Vedalaşıp çıkmıştı daha ona doymadan!

Ona büyük bir arzu ve istek besliyordu;
Bir ömür hep beraber bir yaşam istiyordu…

Ayrılık acısıyla çok dalgın yürüyordu;
Gözlerinin önünde hep onu görüyordu…

Alını baştan alan bir firen sesi duydu;
Karanlık bir acıynan kendini yerde buldu…

Taksinin çarpmasıyla, fena canı yanmıştı,
Kızıl kanlar içinde yerlere yayılmıştı…

Köşedeki kahveden birkaç kişi koşmuştu,
Onların yardımıyla biraz hayat bulmuştu…

Kaldırmışlardı yerden. Hafifçe incitmeden,
İlk yardıma aldılar, sedyeyle iterekten.

Onu yatırmışlardı. Hastane köşesine,
Hayatını bağladı bir serum şişesine…

Aradan hayli zaman geçti. O yatıyordu,
Dünya’dan bir habersiz.. Hep baygın bakıyordu…

Günler, aylar geçmişti. Çok özlemişti onu;
Bir mektupla hasretin dindirmek ister canı…

Yaralanmış kalbiyle yarin hatırın aldı;
YufKA’nın kalemiyle, yürekten selamladı

YufKA