Şiirli Gelinin Bohçası Şiiri - Osman Akçay

I

Evvel zaman içinde
Kalbur saman içinde
Bir şiirli gelin varmış
İçinde sadece şiirler olan
Bir gelin bohçası hazırlamış

Mutluluğa ulaşmakmış hayali
Şiirde görürmüş ikbali
İnanarak gökkuşağına ulaşacağına
Dönüştüm sanırmış
Bir aşk sarmaşığına

Göğe doğru her gün yelken açarmış
Kuru bir ağaca tırmandığını hiç anlamamış
Almış bohçasını gitmiş gurbet ellere
Boş yere ne kadar uğraşsa da
Şiirlerini dinletememiş echellere

Şiir okudukça sürekli bir hırgür
Ağlatmışlar onu hep hüngür hüngür.
Huzuru kalmamış hiç bitmemiş cedeli
İbret kalmış gözyaşları
Onun bize meseli

Bulutlarla yapmış hasbihâlini
Gözyaşları ile yazmış arzuhâlini
Çıktığını anlayınca sevdiğinin gönlünden
Şöyle bir şiir bohçasını eline almış
Burukluk duymuş yaşadığı ömründen

Şiir görülünce sürekli hakir
Şair edilmeyince hiç takdir
Anlamış ki edebiyat bir yükmüş
E, ne yapsın şair?
Yine derdini şiire dökmüş

II

Ey şiir sevmez insafsız!
Döktüğüm onca tere rağmen
Bir veda busesi dahi vermeden
Beni sensizliğe iteklerken
Çektiğim acıları hissedemedin

Öyle güzeldi ki şiirlerim
Sadece sen vardın içinde hanidir
Her kıtası demiri eritmeye muktedir
Her dizesine bir ömür verilmesi gerekir
Sözcüklerinle gönlümü titretemedin

Ruhumun derinliklerinden süzülen
Nedeni aşikâr
Akarken gözlerimden yaşlar
Olup da bir mimar
Kalbime bir köşk çizemedin

Gözyaşlarımı bir türlü tutamıyorum
İçime atamıyorum onları
Her anım devamlı ahuzarlı
Gönlüm yanardağ ateşinden daha harlı
Yine de, gitme kal diyemedin

Keşfedemedin içimdeki ülkeyi
O ülke ki şiirler diyarı
Papatya açardı, beyaz ve sarı
Senin için onlar her günaşırı
Koklayıp içine çekemedin

Çektiğim acının sessiz sözleri olarak
Tarumar bedenimin göz pınarlarını
Ondan damlayan zümrüt taşlarını
Islak dudağımın kenarlarını
Sıcak elinle okşayıp silemedin

Kalbim sevgiye muhtaç kalsa da
Şiirle ruhum kâmilen tok
Yine de çok canım yanıyor çok
İçimde fırtınalar dolaşıyor, ötesi yok
Benimle bulutlarda seyahat edemedin

Mıknatısı sen olan
Bir çakmağım manyetolu
Yağmur yüklü bulutlar kadar içim dolu
Gönlüm bir tek sana tapulu
Kıymetimi bilemedin

Gül fidelerinin diplerine düşer
Şairlerin gözyaşları
Bülbüllerin şakıması besler onları
Yüzyıllarca duygulandırır okuyanları
Bir gül fidesi büyütemedin

Bedenimi günbegün
Verdiğin boş sözlerle
Ettiğin yalan yeminlerle
Ve sarmalarken sahte kendinle
Boynuma urgan doladığını hiç fark edemedin

III

Doyasıya kanasıya ağlamak istiyorum
Gözyaşlarım kirlenmiş göz saydamlarımı tertemiz ediyor
Böylece seni daha net görebiliyorum
Yine de kendime söz geçiremiyorum
Ve seni her zamankinden daha çok seviyorum