Şiirlerim Tozlu Raflar Arasında

şiirde şairde yalnızdır aslında.

kendisi için yazmaz ki şiirlerini şair.

her şiir yüreğin gözyaşlarıdır aslında.

ama bir muhallebi yer gibi,
dondurma yalar gibi tüketilir şiir.
oysa şair:
bazen bir dize için yıllarını devirmiştir.
ne gözyaşları, ne coşkular,
ne kırgınlıklar, ne sevdalar,
ne isyanlar, sonrası yazılır şiir.

şair leblebi yer gibi değil de,
sütlü bon bon şekeri emer gibi okunsun ister şiir.

bir şairin en iyi dostu yine bir şairdir.

şair sunmak istedikçe yüreklere şiirlerini,
sanki şair; bir ok saplıyormuş gibi kalplerine,
bir çöp sokuyormuş gibi gözlerine,
tırmalıyormuş gibi sanki kulaklarını,
korumaya çalışır mutsuz kalabalıklar, şiirden kendilerini.

şiirde, şairde kırgındır biraz.

çünkü şiir muhaliftir her zaman.
doğrucudur, sızlatır, acıtır vicdanları,
toplumun cüzdanlarının yerine koydukları vicdanlarıdır şiir biraz.
''anne bak kral çıplak'' der hep şiir.

acıtıyor diye gerçekler,
yalanlara sığınınca sevgisiz kalabalıklar,
şiiri hep onuncu köyde saklarlar.
o yüzden tüm şairlerin,
onuncu köyde sürgünlükleri sürer
her zamanlarda.

arada bir şiirlere bayılmasalar da,
ikna için kullanırlar şiirleri.
elde etmek için çıtır sevgilileri,
bir kaç dize ezbere okunur ilk başlangıçlarda.
sonra basınca devlet onaylı sahipliğin imzasını,
takınca işaretçi köleliğin sahte sevgi halkasını,
atarlar yine şiirleri kıyılara.

kıyıya vuran deniz yıldızları gibidir şiir.
şairse ağlaya ağlaya atmaya çalışır yine şiirlerini,
ümitsiz okyanuslara.
ve şiirler sürü halinde intihar yunusları gibi yeniden vurulurlar kıyılara.
dinmek bilmez şiirin şairin hüznü, yürek gözyaşlarında...

şiirde, şairde küskündür biraz hayata, insanlara.

şairin susunca yüreği,
dokuz tahta altında karışır çiçeğe, tohuma, toprağa...
belki de en çok okunan dizeleri olur,
süslü yazılarla mezar taşlarında.

şiirleriyse yine unutulur, tozlu raflar arasında.
ta ki aşık oluncaya dek,
ya da dara düşene dek bir yürek.
''harika ya, ne güzel yazmış.'' denir arada,
ve şiirlerle ağlanır bir çok sayfada.
hele bir de güzelleşmişse bir kaç duble efkarla,
şairden büyük yoktur sadece o anda.

sonra kapanır yine sayfa.
kapanır yine vicdanlar, yürek gözyaşlarına.
şair ve şiir yine için için ağlar,
tozlu raflar arasında...