Şiirlerden Firari Bir Serçe

ŞİİRLERDEN FİRARİ BİR SERÇE

Bu akşam… Şiir yazmalıyım
Öncelikle seni hatırlamalıyım
Ve düşlerimin en süslü yerlerinden
Söküp çıkarmalıyı seni
Çünkü… Çünkü bugün ağlamalıyım

Bu akşam şiirler yazmalıyım
İsyanlar olmalı içlerinde
Sen olmalısın…
Okuyanlar anlamalı güzelliğini
Senin denizinde kaybolmalı herkes…

Bu akşam seni yazmalıyım
Bir ezgi almalı beni…
Bir müzik sesi ve ardında…
Akmalı gözyaşlarım kağıtlara
Mürekkepler, ıslanmalı birden
Yazılar bulanmalı, okunmamalı
Çünkü… Okuyanlar sende kaybolmalı

Bu akşam gün batımında
Güneşi ardında bırakan seni anlatmalıyım
Kızıllıkta gördüğüm o masum suratını…
Rüzgârlarla savrulan saçlarını…
Sonra… Sonra bana uzanan ellerini

Bu akşam şiirler yazmalıyım…
Sözcükler, şaha kalkmalı
Çünkü bu akşam ben seni yazmalıyım gülüm
Bir tanrıçayı akıtmalıyım mürekkebimden…

Paslı bir hançerin, su ile akıp giden pası gibi…
Sen de gittin ya benden…
İşte öyle akıtmalıyım seni sayfalara!
Sayfalarda… Islanmış mürekkepler…
Ardında erimiş bir beden

Ardında, kimi zaman el ele gülümseyerek…
Baktığımız semayı bir zaman sessizce seyredecek
Sonra… Ağlayarak bakacaksın
Çünkü sen … artık semayı göremezsin gülüm
Hapsettim seni kalbimin en karanlık, en kuytu köşesine
Sakladım seni mürekkebi akmış, ıslanmış kâğıtların zeminlerine.
Ve yaktım geçmişin gölgesinde, geleceğin cilvesinde…
Güzelliğinin böylesinde…
Kirpiklerinin ucundan akıp giden gençliğin gibi,
Zaman gibi yaktım…

Yakmak kolaydı da gençliğimizi…
Savunmasız bir serçeyi öldürmen…
Çok koydu be ruhum!
Hiç mi acımadın bir avuç içi kadar olan yavrucağa?
Hiç mi acımadın yüreği pır pır kanatlanan tüylü cana…
Hiç mi düşünmedin kâğıtların, güneşin, minicik serçenin yüreğinin…
En derin, en kuytu, en ulaşılmaz yerlerinde saklanıp…
Sonra ucu yanan hançeri minik yüreğe saplayıp;
İçinden kaçmaya… Hiç mi acımadın…

Bilseydim… Bilseydim özgürlüğü bu kadar sevdiğini
Aşık olduğunu bu kadar semaya…
Semayı indirirdim dudak uçlarına…
Seni için özgürlüğü ilan ederdim unutulmuş ve paslanmış…
Eski prangalarda…