Şiirlerde Sana Dur Denilmeyecek

“Yokuş varsa bile yüreğinde,
Şiirlerde sana “dur” denilmeyecek…”

Yalnızlığın vardı,
Sırtında taşıdığın küfede, kamburundu anıların…
Dokunduğunda atkestanelerine,
Kopardığında bir gülü, 
Eline değil!
Ellerine değil… !
Batıyor dikenleri,
Batıyor, batıyor…

Batıyor güneş bile, gün bitimleri.

“Yokuş varsa bile yüreğinde,
Şiirlerde sana “dur” denilmeyecek…”

İmdi karanlık, 
Hiç bu kadar acıtmamıştı,
Yüreğine düştüğünde bile,
Anadan üryan yaşanmışlığında, ıslak gülüşlerini…
Hayallerin pamuk gibi beyaz elleri var.
Ve pamuk ipliğine bağlı düşleri…

“Yokuş varsa bile yüreğinde,
Şiirlerde sana “dur” denilmeyecek…”

Kahverengi gözlerin nokta nokta gökyüzünde; 
Sebebi dilek tutmasına, bir çocuğun…
Örtülür mü günahlar kahverengi perdeler çekilince,
Ağlayınca geçer mi, tüm acılar?
Acılar, geçmişinden kalkan kara tren,
Arka vagonundaki taş plakta;
Ezberler!
Ezberler… !

Ya da pembeye benzettiğin usanç,
O uçuk mavi, görünen de ıssızlık olmasın…

“Yokuş varsa bile yüreğinde,
Şiirlerde sana “dur” denilmeyecek…”

Batıyor güneş bile, gün bitimleri…