Şiirlerde İstanbul (1) Şiiri - Fedai Güven

Sen gittin ya, İstanbul bitti.
Sokağın boş, penceren kapalı
Ne yana baksam? neyi görsem
Aşina yüzlerde hep sen...
Mümkün değil, unutabilsem
Bir paslı bıçak yarası kaldı
Kalbinin üzerinde İstanbul`un
Beyoğlu suskun, Bebek puslu,
Aksaray da salınmıyor yosmalar
Ustura kesiğinde karardı geceler
Martılar uçmuyor simit peşine,
Gemilerde bir eda, bir naz
Balıklar uğramaz oldu Boğaz'a
Kızkulesi hep ağlamaklı
Üsküdar da yağmıyor yağmur,
Cumbalı evler de inlemez katibim.
Eyüp`den duyulmuyor ezanlar,
Altın boynuz'u Haliç`in...
Sırlarını dökmüş denize
Tophane den geçemez oldum
Sulukule de taşlar, topraklar,
Küfürler yağıyor üstüme
Her gördüğüm kin kusuyor,
Nefretleri, öfkeleri bana
Göndermişim diye Seni.
Bir akşamdı ayrılırken...
Sıradan bir akşamdı işte,
Yine doluydu caddelerin
Koşuşturuyor insanların
Bir renk seliydi çırpınan,
Avuçlarımda mavi deniz,
Bir ben değilim Sana hasret,
Bir ben değildim yapayalnız,
Vurgun yemiş misâli
Örselenmiş yüreğim...
Farz et ki; ben bir gülüm
Kırmızı, mavi, beyaz...
Kokusunu unuttuğun,
Sana muhtaç, sana suzuz
Yorgun, aç ve uykusuz,
Bıraktın ya, İstanbul gibi...
O da şimdi duygusuz.
Anlasana bizi, bilsene!
Alsana yüreğine, sevsene!
Gül'ün soluyor görsene!
Ölmek üzere bu şehir...
Gamzelerine gömsene!
Yetmedi mi çektiklerin?
Ayağa kalk! gülİstanbul,
Çok ağladın bitsin artık
Bir kere de gül İstanbul.