Şiirler Şairler ve Sairler

Sanatlar saniye, edilir nispet,
“Sanat sanat için yapılır”denmez!
İstidat her kula, olmuyor kısmet!
Hak zahir iken, batıl sevilmez!

Manay-ı ismi, manay-ı harfi,
Herkes bilmiyor bu hoş tarifi!
Maliki vesile, kılmış arif’i,
Zahirse bu sır; ”bana ne” denmez!

Her sanat dalı, bir isme makes!
Görünür onda, faş olur akis!
Değilse adamın, inancı nakıs,
Meslekte zevk olur, tadından yenmez.

Meslekte mahir, bu sırrı bulan,
Her tarzda Tahir, tam mirat olan!
Necistir habistir, sairden olan!
Onlara “sanatçı, insandır” denmez!

Kabloyu kessen, olurmu ceryan?
İnsanın ceryanı; ezeli ferman!
Ondadır her kalbe, hakiki derman!
Onunla dolanlar, ebedi yanmaz!

kur’an’i şuur, adından belli!
Rahmani şiir, tadından belli!
Okusan dinlesen, bir günde elli,
İnsanın gönül’ü, tok olup kanmaz!

Bülbül nev’ine, bir kabil hatip,
Esmadan dem vurur, bin dille ötüp,
İçine bir dille, ilave katıp,
Hakkı zikreder, güle aldanmaz!

Güller bir minber, andelip için,
Çokları “aşk” ile yorumlar niçin?
Aşkın modeli, yalnız bir biçim!
Onu bilenler, fenaya dalmaz!

Fıtratta ifrat, göremez basar,
Asla tefritten, bulunmaz eser!
Yoksa halik’ı, gıkını keser!
Bu riski göze, kimseler almaz.

Her varlık işini, öğrenir gelir,
Talimi tavzifi, gelmeden alır!
Kaçmaz görevden, uğrunda ölür!
Katiyen rabbinden, gaflette olmaz!

Zalimde cahilde, beşerdir ancak!
Aside şakide, insandır ancak!
Azapla açlıkla, uslanır ancak!
Yoksa nefisler, pek adam olmaz!

Şeytani ilham, rahmani ilham,
Birinde ulvi dert, sairde sahte gam.
Birisi velidir, öbürküsü ham,
tullaba, ya gıda yahut sem verir.

Şairler özeldir, şuuru güzel,
Himmeti millettir, milleti güzel.
Himmeti benlikse, o olmaz tüzel!
kendine zarar,saire gam verir