Şiirler nereye götürür insanı

Şiirler; acı sular gibi akıp giden hayata dair hatıralarda gezindiriyor insanı...

Zaman bizi biz yaptığını sandığımız şeyleri bizden alıp giderken, hızla akan bir ırmağa bakar gibi bakıyoruz arkasından!

O ise arkasına bile bakmıyor, koca bir yalan gibi gelip geçen sevmeler, sevilmeler ve dostlar, çekiliyor hayatımızdan.

Bazen dünyalık bir kavga ile, en masumları bile yaşlı damarlarımızdan çekilen kanımız gibi çekiliyor hayatımızdan.

Sessiz sedasız çöken kaleler gibiyiz, sandığımız kadar gürültü de koparamıyoruz.

Dünya sanki hiç genç olunmamış, hiç bir şeylerin öznesi olunmamış gibi buruşturup atıyor her birimizi bir kenara!
Beli bükük, bir ihtiyar olarak kala kalıyoruz.

Unutuluyoruz! yabancılaşıyoruz! manasını yitiren garip bir ses gibi; Bir ses! uzaktan gelen kimsesiz bir ses , bir seda ve acı bir sala.

Gerçek aşka yelken açmamışsa insan, değil rüzgar! fırtınalar kopsa ve bizden yana olsa yelkenlerimizi yırtıp, yıkmaktan öteye götüremiyor bizi.