Şiirler de Tutuşur Şiiri - Nevin Akbulut

Şiirler tutuşmuş,
Yanmaması gereken yerinden.

Üzerimden yorgunluğumu alın yalnızca,
Yokluğunla başım dertte,
Bu yorgunlukla üstesinden gelemiyorum.
Daha asabi, daha bir kızgın oluyorum,
Yokluğunun üzerine eklenen her şeye.

Yağmuru alın üzerimden,
Göz yaşlarım bana yeter.
Hem yağmurla, hem yaşlarla,
Bu kadar ıslaklıkla, kuruyamıyorum,
Isınamıyorum.
Üstesinden gelemiyorum bu ayrılığın,
Böyle üşürken.

Şiirler tutuşuyor,
Ben yanıyorum,
Şiirler bitiyor,
Ben üşüyorum.

Bu ıslaklığı alın üzerimden,
Uyumak istiyorum.
Biraz daha umut biriktiririm belki rüyalarıma,
Umutlanmak istiyorum,
Yeniye, yeniden.

Az varlığınla uyumak istiyorum,
Çok mutlulukla.
Her şeyim az, sen’im çok olsun istiyorum.
Çokluğun kadar mutluluğum.

Kapanmayan gözlerimi alın yüzümden,
Kapanan gözlerimi istiyorum.
Pencereden akan ıslaklıkla uyumak,
Gök gürültüleriyle yorgana sarılmak istiyorum.

Gözlerimi açana kadar güneş açsın,
Güneş’le birlikte yeni umutlar istiyorum.
Uyanana kadar değişsin her şey,
Yokluğun tutuşsun şiirlerin yerine,
Her şey yansın istiyorum.

Yollardan sonra,
Yıllardan önce.

(Altı Temmuz İki Bin On İki 09 50)