Şiirle Uyanmak Şiiri - Ercan Keskin

Her sabah şiirle uyanır, tezgâhımı açarım,
Bencileyin, sanatımı icra etmeye başlarım.
Elimin altında kelimeler, kitaplarım;
Mutlu olurum şekillendikçe yapıtım.

Dost şairler neler yazmış bakarım,
İpuçları ararım iç dünyalarından.
Düşünselliği nicedir sorgularım;
Nasıl da ele verir bir şiir; şaşarım!

Hayata nereden bakıyor, görüş açısı ne?
Gücüm yetmez ki; derinliğini ölçmeye.
Şairiz, bir şeyler yazarız kendimizce;
Doyum olmaz içtenliğine, eğer gerçekse…

Çalakalem yazdıkça tatsızlaşır,
Meselenin özünden uzaklaşılır,
Bütünsellik bozulur, için kararır;
Ne düşünce ne de duygu kalır.

Şairsen, vardır elbet söyleyecek sözün;
Özgünlüğü yakalamaktır, i l k ç ö z ü m.
‘Naif Şairler’ ki; bu konuda çok üstün.
Biçem yerindeyse; şeklin/ şemailin düzgün…

Ayrıcalık sanıp da kibirlenme!
Herkes bir şeyler söyler kendi dilinde.
Mihnet etme sakın hiç kimseye!
Çok çalışmak gerekir, acıma kendine.

Şairce düşünmekle şair olunmaz,
Üretken kalemler asla pas tutmaz.
Yazdıkça açılırsın, kimse tutamaz,
Bu sevda biter mi hiç; son bulmaz.

Odaklandıkça, dizeler dökülüşür…
Kalıbına girer, kendiliğinden örtüşür,
Ummadığın düşler sana görünür,
Sevmek ve istemektir bu işte düstur.

Yaşayamadım diye üzülme sakın!
Yaşayacakların; sana daha yakın.
Bakmasını bilmek en büyük şansın,
Görmekse, en yüce lütfudur Hakkın!