Şiirin Son İmgesi Şiiri - Yılmaz Sarı

Hiç aklından çıkmayan yol
Ne oradaydı
Ne burada.
Uzak ufuklar ardında,
Yokluk vadilerinin
Arasında.
Gidiyordu durmadan
Kıvrım kıvrım yol gibi
İç denizinin kuytulularına.
Ve düşünüyordu:
Onun gerçek olamayacağını
Aklı kesiyordu
Ara sıra.
Kimseye,
Kendine bile bahsetmiyordu ondan,
Ve kıvrımlarını
Saçlarını,
Gözlerini,
Gülüşünü
Hiç gören yoktu.
Yine de dumanlı
Bir gök hattında,
En ücrasında aklının
Belli bir anı olarak
Duruyordu
Pek tanımlayamadığı.
Boşlukla ilgili miydi?
Aşkla mı?
Garip bir şeydi,
İsimsiz patika yalnızlığında.
Ve keşke,
Rüyalarındaki kadın
Gelip isteseydi.
Yastığında
Benden kalan boşluğu
Geri ver dese.
Bu boşluğu doldurur,
Önünde uzanan belirsiz yolu
Belki görürdü böylece.
Son şiirin son imgesine bulaşan
Bir dostluk cümlesi
Kaldı sadece.
Şimdi keşkeler nereye…
Yılmaz Sarı
(Bir Yolculuğun söyledikleridir bana)

Yılmaz Sarı