Şiirin Şiiri Şiiri - Necip Zeybek

Eskidir insanlık kadar şiir,
Ve sürekli değişir, gelişir.
Gazeldir, türküdür, nefestir,
Aruzdur, hecedir, sestir…
Kırar kuralları serbestleşir,
Lirikleşir, sadeleşir, sertleşir…
Yapılamasa da tarifi,
Tanır, bilir arifi:
Laf kalabalığı değil sözün özüdür,
Gönlün gözüdür,
Öz şiir…

Çiçektir kokusu bakir,
Sade ama estetiktir,
Son değil ilktir
Kemik değil iliktir,
Gerçek şiir...

Yaşadıklarımızdır şiir,
Olgu,
Sorgu,
Kurgu da olabilir…
Ama renk renk fikir,
Hevenk hevenk duygudur,
Asıl şiir…

Bağlamadır, kanundur, neydir;
Ağlamadır,hu’dur, ey’dir, hey de heydir!..
Erkek ya da dişi,
Bazen yüz binler, bazen tek kişi,
Ama ya emek işi,
Ya da yetenek işidir,
Hakiki şiir…

Etten kemiktendir,
Ve iridir, diridir.
Senin benim gibidir,
Yürür, koşar, yorulur,
Yatar mışıl mışıl uyur…
Ve dinlenirken, dinlendirir,
Ahenktir, sestir, estetiktir,
Ve mukallit değil, tektir,
Esas şiir…

Bazen ağır adam işidir,
Namluya sürülü kurşun,
Çekilmeye hazır tetiktir.
Düştüğü an,
Vurur can evinden,
Sevdalısını boğar gözyaşına,
Has şiir.

Gizemli tebessüm,
İmgeli öpücüktür,
Temas eder bir dudağa,
Bir kulağa…
Geçirir çağrışımdan çağrışıma,
Gönül tellerini titreten tatlı bir histir,
Esas şiir.

Anaları mukassem,
Boynunda inciler sıra sıra,
Kıta, beyit, mısra…
Saklar koynunda,
Anlayıp da anlatamadığım manaları.
Zengin besinidir ruhumun ana sütü gibi.
Ah bebek kalsam da emsem,
Emsem ben seni ebediyen şiir…