Şiirin Öznesine Şiiri - Murat Haliloğlu

Katı bir adam var karşında...
Hayatını bir kafese mahkûm etmiş,
Ve bir sevda tutturmuş, ömrünün daha başında...
İki tel, yumuşacık siyah sakalları
Ve mısır püskülü kadar az, ağarmış saçları...
O saçlar ki ezilmişlik var kıvrılışında...
Katı bir kadın var karşımda...
Elvedalardan hayat özü buluyor kendine...
Ayrılıkla besleniyor...
Koyu kahve gözleri ormanını arasa da;
Kararlı bir katılık var iki kaşında...
Yaprak ve gövde; arada yol
Binlerce kilometre...
Yol ki acı var her taşında...
Şimdi ona tek lafım var;
Onun gibi yar olmaz,
Ona Bağdat gibi diyar...

Ve sen;
Asil yüzlü, kibar kalpli ehli kadın;
Şimdi azılı bir yaban var başında...
O iki tel sakallı, katı, kaskatı adam...
Biliyorum, anladın;
Gönlün etmekte kıyam...
Hırslı bir adam var karşında;
Hırsında da o şakî kadın...
Mana deryası bakışında,
Sırrın en gözdesi...
Sen, bu şiirin öznesi;
Şakî, artık üçüncü kişi;
Ben sana,
Hem ona,
Ben aşka vurgun...
Sen bana;
Ben bütün dünyaya;
Vurgun!...

(Haziran 2015)