Şiirin İçinden Şiiri - Tuba Gürdere

Hiçbir kelime boşlukta yok olmak için varolmadı. Kelimeler,düşüncemizde yokluktu.
Düşüncenin varolduğu andan ,varolmak için ve içimizden varlığa oluşandı düşüncenin oluşturduğu sözlerimiz.
Hiçbirimiz yoktuk, yokluktan geldiğimiz gibi ,sözlerimizle aynı anda hayata varolduk.
Daima varolan, kelimelerden varolduk tek varlığa.
Kendimizi okurken çoğu kez kaybolduk yada tamamen bambaşka kendi içimizde varolduk.

Daima sözcüklerimizdi bizi oluşturan ve olduran. Aslında oluşmadan önce birazda oluşmuş olan aslın için.
İçimizde ki asıl, cümlenin sözcükleriydik.
Düşüncenin içinde gizli bir cevherdi asıl seçtiğimiz kendimiz.
Gizli bir cevher ki, oluşmanın ötesinde oluşan,kalbinle dokunabildiğin değer ,özünün parantez içinde ki o bildiğin ,bilmenin idrakine varabildiğin kimliğin.

Bazen kendine dokunmadan önce kendini okuyabildiğin.
Bazen dokunurken içine çok şey, herşeyi kalbinle duyabildiğindir.
Bazen ise yaşama dokunurken, ince ince dokunması işlenmesi herşey özüne ve sözden öte okunabildiğindir sözsüz en özel bir duyuş.
Yazılmış bir değer, değeriyle adlandırılacaksa sonsuzluğa bir son yoktu veya kiminin sonu.

Hayat, öyle güzel bir şiir ve öyle güzel bir resim ki yaşadığımız. Bazen düşüncelerimiz resmi aşar bazen ise sadece resim gibi akarız. Yaşanılmaya çizilmiş bir hayattır düşünce ve aynı resimde yaşarken o kendi şiirini bulabilmektir yaşamak.
En büyük sanat düşüncede özgür yaşayabilme sanatıdır.
Ve yaşarken sanatı çoğu kez sanatlaşabilmek başka bir hayattır.
Duyarken güneş ,bakarken geceydi gözlerimiz. Her yeni güne yeniden bakıp duymak istediğimiz kendimiz içimize doğan.
Güneşten bir parça bulduğunda teninde ve yok olmak adına tümden tek varlığa. Varlığının ışığınla ulaşmak bakışının ışığıdır daima aydınlığa, karanlığa ve varlığa sonsuz varolan.
Aydınlıkta karanlıktı çoğu kez ki asıl karanlıklardan doğardı o sonsuz ışık. Ve en aydınlıklar için. En parlak ışık aydınlıklardan yansırdı daima çünkü aydınlıklardanda öte aydınlıklar vardır.
Gün loş kalırdı bazen bir ışığın gölgesinde ve belirsiz bir zamanın örtüsüydü yansıyan ruhumuzun karanlıklarına aydınlandığımız.

Yansıyabilmek için, gözlerimiz tek anda var ve o tek an kalbimizin buluştuğu andır.
Anlamak için suskun bir zaman olmak gerekir.
Sessizce okunurken anlaşabilmek.
Gözün göze seslendiği gibi ve özünle kalbinle duyabildiğin.
Duyabildiğin için görürsün sessizce yaşama dokunmayı.
Bir duyuş ve bir oluş gibi kalpten.

Bir resim yaşamaksa, akmalısın ulaşabileceğin en derin yer sensin içinden.
Bir şiir hayatsa, şairinden aşkı bulmak gerek.
İçimizde ki şair, bin şiir yazmış ki hayali ,bembeyaz kağıt dinler ,sözsüz.
Kalem aşka ait kavuşturan ama yazmadan önceki duyuştur aşk.
Ve yaşamak kutsal yazıyla sonsuzlaşmalı ki şiirin içinden, aşk olsun ulaştığımız.