Şiirin gözyaşları aktı

**Şiirin Gözyaşları**

Bir mısra titredi gece yarısında,
Sessiz bir damlaydı düşen kâğıda.
Yazılmış tüm kelimeler sustu o anda,
Ve şiirin gözyaşları aktı usulca.

Bir yalnızlık saklıydı her harfin kıvrımında,
Bir aşk, yarım kalmış cümlelerin ardında.
Kâğıt bir denizdi, hüzünle kabaran,
Ve kalem, bir fırtına gibi esen rüzgâr.

O damlalar, geçmişten kopup gelen hatıralar,
Bir annenin ninnisi, bir sevgilinin vedası.
Bir çocuğun düşlerinde saklı umutlar,
Ve bir şairin kaybolan yarınlarıydı.

Şiir ağlarken, dünya bir an sustu,
Gökyüzü yıldızlarını birer birer unuttu.
Ay, hüzünle eğildi dizelerine,
Ve gece, siyah örtüsünü serdi üzerime.

Ey şiir, gözyaşlarınla yıka ruhumu,
Harflerinden doğan acıyı anlasın yüreğim.
Her damlan bir sırdır, saklı cihanlardan,
Ve her satır, yeni bir hayata çağıran.

Şimdi sustum, sadece seni dinliyorum,
Ey şiir, gözyaşlarınla yeniden var oluyorum.
Bir mısranın ucunda tutunmuş bir damlayım artık,
Kendi yazgımda, seninle akarım sonsuzca.