Doğa her gün kendi şiirini yazıyor. Satır satır akıyor bulutlar. Her yağmur damlası toprakta kendi dörtlüğünü oluşturuyor. Ölçülü olmaya itiyor insanı mısralarını oluştururken. Sonra bir nefes geliyor bilinmezden şiir kokuyor esintileri. Güneşi öyle bir parlıyorki gizli özne bırakmıyor insanın içinde. Öyle bir yapısı varki haykırdığında boşluğa kendi sesinle cevap veriyor sana
Şiirin felsefesi doğadır. Ne ekersen onu biçersin unutma. Toprağa ne verirsen hayatının ileriki sayfalarında onu okutur sana. Onu unutursan öyle bir hatırlatırki kendini, ismini heceleyemezsin. Kinci değildir ama. Herşeye rağmen bir damla sevgini görse, en güzel ve rengarenk betimlemeleri yaşatabilir sana.
Hele birde yazmaya başlarsan yaşadığını hissedersin. Toprağı toğrağa anlatmak bir sözcüğü kendisine ekmek ve emeğinle sulamaktır. En güzel meyvelerini işte o zaman tadarsın. Sen üzerine basa basa sevdiğini yazarsın o senin etrafında döner. Yeşilini anlatmaya kelimelerin gücü yetmesede o, sevgini anlayınca hayat verir sana. Gül kokusuyla bedenini kucaklayıp mavisiyle serinletir ruhunu.
Özlem duyarsın; Ahmed Arif olup yalın ayak gezersin çorak Anadolu toprağında. Bir yudum Can Yücel olursun belki göklerde uçan ya da Veyselin sazına yaslarsın başını. Ne olursan ol gel der ya Mevlana; sen de ne olursan ol Nazımın Pirayesi gibi sev doğayı ve Veraya yazar gibi yaşa onu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta