Şiirin Başlığa Mahkumluğu

sabahın ilk ışıklarından yazıyorum bunu sana
günaş henüz ısıtmıyorken odamı
ben beynimdeki ışıkları yolluyorum sabaha
başımda hafif ağrının beyazı ilekapanan gözlerim
sana sormadan asla söyleyemeyeceğim
bir çuval dolusu söz ile paylaşıyorum güneşi
ılık bir duygu akıyor yüreğime ve sen
kalkmadan mezarından,yırtarken toprağı
sazlar eşliğinde bir seranat sunuyor melekler
ölüm kokusuyla irkilen ellerim seni çağırır
duyuyor musun beni
uzaklardan kalkıp özlemimi duy
ve herzamanki gibi çağır hadi anneni
ruhumun sana açılan derununa çık
gökyüzünü taşa tutarcasına
ellerinden kaçırırcasına bulutlara açık
alnın olsun
hayatın savaşa değer sözlerini mezar taşı yap ne olur
ve savur geleceğin anılarına
hani derdin ya; kalkmak koşmaktan yeğdir
ve ağıtlar bağla saçlarıma
kalkmadan yorulan ayaklarıma dudaklar bağla
her açıldıkça söz yerine emek savurayım
ve beni anla ne olur sabaha baktıkça
gözlüklerimin neminden taş kalpli bebekler yapıp
dudaklarıma gezegenler taktıkça
mezarına getirecek dualar alıp
tek tek ekeyim aşk ile duygu ile
her geçen gün ölüme yaklaşırken sen
halâ mezarından kalkmaz mısın?
bebekler bile adını ağlarken
hepsinden önemsizi ben seni yaşarken
bir kerecik ne olur üşüt beni
sıcaklara odun satarken
mevsimlere at kaygılarını
arılar ve karıncalar yerken seni
acı çekerken kendine saygını
ve anneni
unutma
çiyanlara yem olmak belki acını dindirir
ve senin için çektiğim her acı
melekleri sevindirir
kefen kefen beyazlık ile uğurlarken seni
hani hatırlar mısın dudaklarımdan döküleni
bir söz vermiştim sana
toprak ve ayrılık hüzne boğarken seni
ben dualarımı yollayacağı kimsesiz mezarlara
belki sen oradasın diye
ve uzaklara
bakmayasın diye
göz olacaktım sana
yanına döşenen dokuz tahtaya and olsun
her güneşin doğuşu toprağını ısıtıncaya dek
ağlayacağım...