Şiirimsi Şiiri - Yıldız Yıldız

SAHNE – I -
HAZIRLIK
Kalın kadife perdeler iner… Sahne siyahtan da siyah…zindan misali soğuk, sessiz ve karanlıktır…
__________________________________________________________________
KARANLIKTI…
Kılıçlarımızı çekip sıyırdık kınından..
Firari bir ayışığı süzüldü
Perdenin ince bir aralığından.
Buz gibi çeliğin, keskin kıyısından parlayarak,
Yüzümüze soluk,
Donuk,
Mavi,
Derin bir hüzün düşürdü ışığından…

SOĞUKTU…
Fakat, titremedi ellerimiz,
Hatta titremedi,
Donmuşluktan yüreğimiz..
Titreyen ruhumuzdu
Yalnızlıktan
Ve acınası, ölesiye bir korkudan.

SESSİZDİ…
Ölüm kadar sessiz ve soğuk,
Kim söylese olurdu aslında,
Ne söylese olurdu,
Yeterdi kalbin sıcağından kopmuş
Bir tek sevgi sözcüğü bile
Isıtır, çözerdi ellerimizi kından….

SAHNE –II-
HESAPLAŞMALAR VE SORGULAR

İçimizin penceresinden bir içeri, bir dışarı baktığımız,
içimizin renklerinde,
kızıl, mavi, sarı
bir karanlık, bir ışıklı
tarifi zor, öylesine bir sahne işte..
Bilinmez ki neydi mekan
Neydi zaman,
Bunca soğuğun, bunca sıcağın rengi neydi..? ?
___________________________________________________________________________

NEYDİ..?
Bunca kederle,
Kıyasıya ve acımasız savaştığımız,
Yaşam mı, dünya mı, aşk mı,
Birbirimiz mi…..? ?
En çok didiştiğimiş
Kendimiz mi? ?

HANGİ BAYRAKTI..?
Gurur mu?
İçimiz paramparça, bizler kan revan,
“Aman incinmesin” diye, amansızca incindiğimiz
Son burcumuzda inatla dalgalanan..! !

NE KADAR KESKİN Dİ..?
Avcı elinde sivri uçlu hançer,
Onunla yüreklerimizi oyduk..
Gurura ayrık otuydu sevgi,
Ama kesmedi en keskin bıçak
Damarlarımız çekildi de kökünden
Sökemedik kalbimizden.
Her sabah uyanıp onu yeniden
Karşımızda bulduk

SAHNE –III-
ER MEYDANI…
Son anın heyecanı.. Renk karanlığa rağmen, önce parlak gri, enson donuk bir gri ve iki gri arasında kan kırmızı …! ! ! ! Ortalık mahşer yeri…. Yıldızlı bir gece.. Ama yine de gece.. Ve yüreklerimizde ölüm kadar acılı, ağır bir korku
_______________________________________________________________

KORKU
Geceden miydi ürkmeyi böyle kuşanmışlığımız? ? ..
Hücrelerimizi sarmış sevginin ihtişamıydı belki
Bunca korkuyu yüreğimize salan..
Işıltılı bir çelikten “incinirim” zırhıydı
Bedenimize giydiğimiz
Başımızda “ya kırılırsam” miğferi
Ve elimizde, gurura kalkan
“aldırmazlık” demiri….
Öfke de gerek böyle bir harbe,
Beynimizde kuşku
Burgu burgu
İçimizde kıyım kıyım bir şüphe
Ve kalbimizi ölesiye yakan
Yakıştıramadığımız,
Kabullenemediğimiz
Üzerimize serpilmiş
Kıskançlık tozu
Yetti bir tutam öfkeye..
Sevgi de, gurur da
Toz toprak içinde…

ACI
Hiçbir savaş bu kadar acı vermedi
Hiçbir çatışma içimizin en ücra köşelerini
Bunca harabeye çevirmedi..
Hiçbir ustaya nasip olmadı
Dilin söylediği kadar keskinini yapmak kılıcın..
Hiçbir ateş yakmadı
Sukûtun sevdaya düştüğü yerdeki gibi bir yanığı..
Acımasız bir döğüş bu
Kırdık pervasızca birbirimizi..
En çok da kendimizi
Kızıla yandı tüm cihan..
Havada yanık et ve kan kokusu,
Hava ağır
Yüreklerimiz yırtılıyor çığlıklardan,
Ama kulaklarımız sağır..
Irmaklar kan akıyor
Ve hiçbir meydan görmedi
Kavganın bunca çetin kızılını …

ÖLÜM
Belki son, belki başlangıçtı..
Heryer toz duman,
Yangın yeri ruhlarımız,
Aklımız harap, fikrimiz viran
Uğruna savaştığımız bayrak,
Gurur! ...
En can alıcı yerinden yırtılmış,
Sürünür ayaklar altında perişan..
Yaraları ağır sevginin de
Yenilmiş yani düşman.
Mağlubu muzaffer,
Galibi yenik
Ölüm gibi sessiz, soğuk ve kül rengi meydan

SAHNE –IV-
ALTERNATİF

Herkes biraz yenik biraz galip… Yaralar ağır ama herkes sağ.. Son sessizlik, bahar öncesi kıştan kalan… Havaya biraz keşke, biraz neyse hakim.. Renk beyaz.. Yerde hafif, eflatun bir sis bulutu yükselmekte ufaktan… Şart mıydı böyle kıyasıya savaşmak..? Oysa beyaz bir bulut vardı hiç görmezden geldiğimiz.. Savaş olmasaydı değerini asla bilmeyeceğimiz.. Hani o en cesurun harcı… Hani o adı BARIŞ olan…
_________________________________________________________________
BARIŞ
Fitil tutmaz derler kılıç yarası,
Tümüyle derman bulunur mu bilinmez ama,
Biraz beyaz bulut bastık
Durdu kanı…
Kavgaya mecbur değildik oysa,
Sabaha uyandırabilirdik
İlk sahnedeki mavi hüzünlü akşamı,
Mor nakışlı bir dağ doruğundaki
Pembe beyaz bir dumana sarabilir,
Avutabilirdik..
Belki denedik, belki vazgeçtik…
Tek seçenek değildi yine de savaş..
Olmasaydı demiyorum aklın keskin kılıcı
Onu duygunun kınında tutabilirdik..
Gurura kurban vermek şartmıydı sevgiyi
Gurur yaralarımıza da sevgi basabilirdik..
Keşkeden uzak, neyseye az yakın
Beyaz buluttan bir barış yapabilirdik..

UMUT
Taze çiçekler gibi
Hesapsız, pervasız açabilirdik.
Yürek çıkrığında,
İpler eğirip cesur ellerimizle,
Okyanuslar kadar sonsuz bir umudun
Yelken direğine bağlanabilirdik..
Yorgun ruhlarımızın başını
Yatırıp dizlerimize, okşayarak
Umudun gül kokulu mum ışığında
Hep bir ağızdan
Sevda türküleri mırıldanabilirdik..

CESARET
Savaş, korkak harcıdır,
Barış, yiğit yüreğe ait…
Hangisi daha büyüğünü ister cesaretin?
Gurur mu, Aşk mı?
Kesebilmek mi umudu,
Yoksa umuda bağlanmak mı?
Umudun düğümü değil,
elin mahareti.
Vakt eriştiğinde o düğümü kesebilmek
bıçağın cesareti…

SAHNE –V-
UZATMA DAKİKALARI
Kabullenememenin belirsiz rengi ve kokusu… Gereksiz direnç anları… Kendinle savaşın en sessiz, çığlıksız, sakin, ama aynı zamanda en vahşi, en kanlı, en acı ve dahi en acımasız anı…
______________________________________________________________________

Yaşamın en gereksiz dakikaları
Ne kadar uzatsan
Yok ki bitene bir faydası
Ne önemi var;
Kim kazanmış
Kim yenik?
Asl’olan oyundu
……………………
Bitti…