Şiirim Şiiri - Mücahit Karaçınar

Bir zaman uzun şiirler yazardım satırlarımda.
İçimde biriken saman alevi gibi günden güne yanıp sönen yokluk boğazıma dizilen bir tomar soğuk algınlığı sancısı gibiydi.
Seslendikçe duyulan duyuldukça rahatlayan bir merhem olurdu ruhuma şiirlerim.
Yoruldukça ağırlaşan kelimelerim uzayan şiirlerimi kısırlaştırmıştı
Sevgiyi tarif edecek takati kalmadığı için değilde sevgiye kırılan kalbimin sancısı dizginliyordu kelimeleri genzimde.
Ben geceyi ağır bir mahkum gibi çağırırdım gözlerime
Titrek ruhum ağır sancılar geçirdi hayli zaman.
Kelimelerin hep ötesini aradım mananın derin bir tellalıydım yaşamım boyunca
Çıkışı olmayan derinlikler bıraktı bana şiirlerim
Her gelenin bir yara bandı aradığını kabullendim.
Dökülüp saçıldıktan sonra suçlayarak kaçışan insanlara alıştım.
Ne zaman şiirlerim damarlarımda dolaşan bir pıhtı gibi yaşama olan sevincimi kesse hali hazır kitaplara sarılırdım.
Ruhuma atılan derin çektikleri kapatalı çok oldu.
Olanı yormak istemiyorum.
O yüzdendir kesik şiirlerimin can acıtmadan düşündürerek bittiği.
Kalbi tarumar edilmiş bir şair düşünceleri ile yenilenir hayata
Yeniden açılan kapılardan öteye yaşama sendeleyerek ilerleyen bir yürek bıraktınız
Düşünmediğimden değildir kozasından çıkan kelebeği
Sevmek arzusu ne zaman yeşerse içimde bir çakıl buluyor.
Sürtünür gecenin karanlık yüzüne
Yaralardan kabuklaşan ruhuma dokunan bir yüreğin ilk şiirleridir dikkatimi çeken
Bir şairin en safi reçetesidir şiir
Ömür noksan bırakılan bir saat gibi
Uyur ve uyanır gözlerimde
Vakit tamam gel şiirleri ile yumuşatan kadın
Anne şefkati değsin şiirlerinden
Sesinden bir ükte huzur
Bu kez bir sevinç göz yaşı dökülsün derinden
Vaktim tamam ömrüm seninle…